286: سؤال: در اواخر كتاب صلوة " جواب و سؤال " نوشته كه هر گاه از آخر وقت مقدار چهار ركعت با سوره و پنج ركعت بدون سوره، درك مىكند بايد سوره را بخواند و يك نمازش قضاست. اطلاق اين سؤال و جواب بر رأى عالى صحيح نيست نسبت به عشائين، بلى بنا بر مشهور صحيح است، آيا تجدد رأى شده و حواله به وضوح هم در محل توهم مناسب نيست؟
جواب: چون نظر در اين مسئله، همان (1) به ملاحظه جواز ترك قرائت است براى ادراك وقت، التفاتى به جانب ظهرين و عشائين نيست و از اين قبيل در اخبار و كلام فقها بسيار است.
287: سؤال: بنا بر مشهور كه وقت نماز مغرب ذهاب حمره مشرقيه است آيا وقت نماز عصر هم باقى است تا ذهاب حمره مشرقيه يا همين كه شعاع شمس از سر كوههاى بلند بر طرف شد نماز عصر قضاست و همچنين در صبح، همين كه حمره در طرف مغرب پيدا شد نماز صبح قضاست يا نه؟ و در وقتى كه ابر باشد نماز را ادا بايد نيت كند تا وقتى كه علم به خروج به هم رسد يا نه؟
جواب: همين كه شعاع از بلنديها رفت عصر قضا شده جزما و به ظهور حمره مغربيه نماز صبح قضا نمىشود، بلكه تا شعاع آفتاب به بلنديها نتابد اداست، و در هنگام ابر و غبار و مظنه عدم طلوع آفتاب، نيت ادا مىتواند كرد و اگر مشتبه باشد به قصد نماز صبح آن روز بكند مرددا هم صحيح است، يعنى قصد كند كه نماز صبح امروز را مىكنم اگر وقت باقى است ادا باشد، و الا قضا باشد.
288: سؤال: هر گاه كسى سهوا بر ما لا يصح السجود عليه سجده كند، چه حكم دارد و فرقى ميان يك سجده و هر دو سجده هست و قاعده مسئله چه چيز است كه آيا