را هم به رفتن ضم مىكند يا نه؟
جواب: اظهر اين است كه عدم قصد اقامه كافى است و قصد عدم اقامه ضرور نيست و لكن احوط است و اظهر ضم ذهاب است به اياب و در روزه احتياط كند و قضا كند وجوبا.
283: سؤال: هر گاه كسى بسيار شك كند در نماز استيجار يا نمازى كه احتياطا قضا مىكند حكم آن به نماز فريضه يوميه خودش سرايت مىكند يا نه؟
جواب: اظهر اين است كه حكم كثير الشك جارى است در آنچه شك در آن بسيار مىكند و سرايت به غير آن نمىكند، حتى اينكه هر گاه كسى در قرائت مثلا بسيار شك مىكند نه در ساير اجزاى نماز، همان در قرائت بنا را بر عدم اعتنا به شك مىگذارد نه در ساير اجزاء.
284: سؤال: هر گاه كسى اذكار و ادعيه نماز را سهوا يا غفلتا غلط بخواند آيا سجده سهو بايد بكند يا نه؟ و همچنين هر گاه اجزاى سوره را غلط بخواند يا در سوره كلمه‌اى سهوا زياد كند به گمان اينكه اين از قرآن است سجده سهو بايد بكند يا نه؟
جواب: سجده سهو براى هر زياد و كم كردن سهوا، خوب است، و لكن اظهر اين است كه واجب نيست الا در چهار موضع، يكى تكلم سهوا يكى سلام بى موقع سهوا و يكى فراموش كردن تشهد و يكى شك در ميان چهار و پنج بعد از اكمال سجدتين و در فراموش كردن يك سجده هم، كمال تأكيد دارد و نزديك به وجوب است.
285: سؤال: در حالت قرائت كسى شك كند كه آيا تشهد اين ركعت دوم را نخوانده‌ام يا يك سجده از اين ركعت به جا نياورده‌ام و مىداند كه احدهما شده است، چه كند؟
جواب: احوط اين است كه بنشيند و هر دو را به جا آورد و برخيزد و در كتاب " جواب و (1) سؤال " دوم، تحقيق آن شده.