آبائهم الا و لم يسئل الله تعالى شيئا الا اعطاه (1).
و ابن فهد (ره) در كتاب عدة الداعى روايت كرده است از ابن ابى عمير از هشام بنقغل م عن ابى عبد الله (ع): قال من قدم اربعين من المؤمنين ثم دعى استجيب له (2). بعد از آن گفته است: و يتاكد بعد الفراغ من صلوة الليل ان يقول و هو ساجد: اللهم رب الفجر و الليالى العشر والشفع والوتر والليل اذا يسر و رب كل شىء واله كل شى ومليك كل شئ صل على محمد وآله وافعل بى وبفلان و فلان ما انت اهله ولا تفعل بنا ما نحن اهله.
و در حديث كفعمى دلالت بر اينكه در قنوت وتر باشد ندارد، بلكه بخصوص نماز شب هم دلالت ندارد، بلى عبارت ابن فهد، اشعارى دارد به وجود حديثى در دعا كردن براى چهل مؤمن بعد از نماز شب در حال سجود. و مضمون دعا هم اشعارى دارد.
و آخوند ملا محمد باقر مجلسى (ره) در كتاب بحار فرموده: و اما الدعا لاربعين من المؤمنين في خصوص قنوت الوتر فلم اره في رواية ولعلهم اخذوه من العمومات الواردة في ذالك كما يؤمى اليه كلامهم نعم ورد في بعض الروايات في السجود بعد صلوة الليل كما امروا في سجدة في صلوة الليل.
و اما دعا از براى برادران به عنوان عموم، پس آن فوق حد احصى است و ثواب آن بيش از آن اقت كه در حيطه تقريل در آيد، حتى اينكه در روايت مئاوية بن وهب، مذكور است كه دعايى كه از براى برادران بكنى حق تعالى هزار هزار برابر آن را به تو عطا مىكند (3). و حاصل كلام اينكه دعا كردن از براى مؤمنين و مؤمتغت از جمله قطعيات است كه خوب است. و اينكه چهل نفر را لا اقل دعا كنند آن نيز از فتاوى علما و دلالت بعضى اخبار ظاهر مىشود و همچنين قنوت وتر از مقامات استجابت دعاست، هم از اخبار و هم از اقوال علما واضح است.
و همچنين تقدم برادران مؤمن و اختيار آنها بر خود و كثرت نفع آن، هم از اخبار