واضح است، و همچنين در شبانگاه خصوصا در سحر و خصوصا در سجود، پس دعا كردن به چهل مؤمن قبل از دعا براى خود، خوب است. خواهد در قنوت وتر بكند و خواهد در سجده آخر نماز شب بكند و خواهد بعد از فراغ از نماز شب به سجده رود و در سجود هم دعا كند، همه خوب است، و لكن چون از بعضى از اخبار بر مىآيد كه اسم پدران مؤمن را بردن در دعا خوب است، بهتر آن است كه در اينجا هم اسم پدرهاى آنها را هم بگويد و اگر نداند اكتفا به اسم خود او بكند و چون اسمها بعضى عجمى و بعضى مركب مزجى، مثل محمد على و محمد حسين وعلى اكبر و امثال اينها است و بعضى منصرف و بعضى غير منصرف، و صحيح خواندن دعا، ضرور است و دانستن حركات اعراب و بنا مشكل است (خصوصا به جهت عوام الناس) پس بهتر اين است كه اين اسمها را بعد از نماز بگويد كه مبادا غلط بگويد و لفظ غلط در بين نماز، موجب خدشه مىشود در نماز و بسا هست كه نماز به سبب آن، باطل مىشود، پس بعد از فراغ نماز شب، به سجده رود و دعا كند و در همان سجده شكر هم مىتواند كرد.
241 - سؤال: شخصى در سجده است و در اين سجده شك مىكند كه آيا اين سجده كه در اويم، اول است يا دوم يا سوم، چه صورت دارد؟
جواب: بنا را مىگذارد كه سجده اول است.
242 - سؤال: در اذان و اقامه نماز استيجارى، هر گاه نيت نيابت بالاستقلال نشود ضرر دارد يا ندارد و همچنين باقى اجزاء نماز نيابتى و نماز احتياط آن، يعنى مطلقا منظور ندارد كه اين اذان از مقدمات نمازى است كه به نيابت فلان مىكنم، يا اين نماز احتياطى است كه ناشى شده از شكى كه از نمازى كه به نيابت فلان كرده‌ام حاصل شده؟
جواب: صورتى ندارد و مجزى نيست و مسقط تكليف نيست.
243 - سؤال: هر گاه كسى، شخصى را اجير كند كه مثلا يك سال يا دو سال نماز و روزه از براى كسى بكند قضاء، آيا ضرور است كه معين بكند كه اين نماز چه نمازى است و صوم چه صومى؟ يا ضرور نيست تعيين، و همان لفظ منصرف به نماز