نمازى كه به خيال اين كس گذرد كه بلكه خللى در آن واقع شده باشد، بلكه جميع عباداتى كه در آن، اين توهم باشد و گاه بوده است كه تدارك مىكردند چيزى را كه توهم را در صحت و بطلان آن مدخليتى نبود در حال حيات، به وصيت كردن بعد از ممات. و در آن نصى بالخصوص نديديم و از براى بحث در آن مجال هست.
و بعد از آن ذكر كرده است از آيات و اخبار، آنچه مناسب جواز و اجواز باشد، مثل اينكه از جانب شريعت گفته است كه دلالت مىكند قول حق تعالى، فاتقوا الله ما استطعتم، واتقوا الله حق تقاته، و جاهدوا في الله حق جهاده، والذين جاهدوا فينا لنهدينهم سبلنا، والذين يؤتون ما اتوا وقلوبهم وجله.
و قول پيغمبر (ص): دع ما يريبك إلى ما لا يريبك، و انما الاعمال بالنيات، و من اتقى الشبهات استبرء لدينه و عرضه، و آن حضرت فرمود، متيممى را كه اعاده كرده بود نماز را بعد از يافتن آب در وقت، لك الاجر مرتين. و متيممى را كه اعاده نكرده بود، اصبت السنة.
و قول صادق (ع) در روايت اسحق بن عمار، كه رسول خدا (ص) فرمود: ان الله يباهى بالعبد يقضى صلوة الليل بالنهار يقول يا ملائكتى انظروا إلى عبدى كيف يقضى ما لم افترضه عليه (1)، و بعضى ديگر از اخبار احتياط. و از جانب منع هم بعضى آيات و اخبار نقل كرده، مثل: يريد الله بكم اليسر و يريد الله ان يخفف عنكم و ما جعل عليكم في الدين من حرج، و گشادن در احتياط، موجب عسر مىشود و قول رسول (ص) بعثت بالحنفية السمحة السهلة، و قول صادق (ع): ما اعاد الصلوه فقيه يحتال لها و يدبرها حتى (2) لا يعيدها،.
و بعد از نقل ادله از طرفين، ترجيح جواز داده به سبب عموم قول حق تعالى، ارأيت الذى ينهى عبدا اذا صلى، و قول پيغمبر (ص): الصلاة خير موضوع فمن شاء استقل و