من شاء استكثر، و به علت اينكه احتياطى كه مشروع در نماز است از اين قبيل است، زيرا كه نهايت امر در آن، رخصت و تجويز است، يعنى اينكه مراد از نماز احتياطى كه در صورت شك در نماز واجب مىشود مبنى بر اين است شايد نقصى در نماز واقع شده باشد و به اين سبب حضرت صادق (ع) فرمود در نماز احتياط " وان كان صلى امبعا كانت هاتان نافلة (1) "، و به علت اينكه اجماع شيعه عصر ما و زمان نزديك به عصر ما بر اين بوده و چون هميشه وصيت مىكنند به قضاى عبادات بغوجود؟؟؟ آنكه كرده‌اند. و اعاده مىكنند بسيارى از آنها را اداء و قضاء و نهى از اعاده نماز در شكى است كه ممكن است بناى بر آن.
تمام شد ترجمه كلام ذكرى. و اقرب در نزد حقير، همان است كه شهيد فرموده، اگر چه در بعضى از دليلها مجال سخن هست.
سؤال: نماز در جامه سرخ، مكروه است، آيا مختص مردان است يا از براى زنان هم هست؟
جواب: ظاهرا مختص مردان است، چنان كه علامه در تحرير تصريح به آن كرده.
سؤال: مصلى برخاست كه نماز ظهر بكند، سهوا نيت صبح كرد، يا برخاست نماز عصر بكند، سهوا نيت مغرب كرد، چه بكند؟
جواب: بايد دانست كه فرق است ما بين اينكه مىخواست نمازى بكند سهوا نماز ديگر كرد و ما بين اينكه در محض نيت، سهو كرده، اما نماز همان نماز است و آنچه فقها در مسائل عدول نيت گفته‌اند، آن معنى اول است و هر چند كه بنا، بر مسئله جواز عدول نيست (و هم دليلى بر جواز آن در اين دو صورت سؤال نيست و صورتهاى مجوزه را در مرشد العوام ذكر كرده‌ام و اين دو صورت و امثال آنها از جمله آنها نيست) و لكن در اينجا ظاهر سؤال اين است كه داعى بر فعل باقى است، يعنى به همان قصد نماز ظهر يا عصر برخاسته و به همان قصد هم مىكند، لكن سهوا نيت صبح يا مغرب به خاطر او گذشت يا به زبان او جارى شد و ظاهر اين است كه اين، ضرر ندارد، چون تحقيق اين