ديگر، به خاطرش آمد و نشست و طمأنينه را بجا آورد، آيا بايد يك سجده ديگر بكند يا نه؟
جواب: بلى، بايد بكند.
211 - سؤال: مصلى آخر وقت يقين نمود كه بيش از چهار ركعت نماز نمىتواند گزارد، نماز عصر را مقدم داشت و بعد از فراغ از نماز، مشخص شد كه آفتاب باقى است به مقدار چهار ركعت يا سه ركعت.
جواب: ظاهر اين است كه هرگاه يك چهار ركعت بكند به قصد قربت، كافى باشد، به اين معنى كه منظور او، اين باشد كه خداوندا، اگر عدول جايز است آنچه اول كردم، ظهر باشد و اينكه حالا مىكنم عصر باشد. و اگر عدول، جايز نيست، آن كه كردم، عصر باشد و اين قضاى ظهر باشد.
212 - سؤال: جورابى كه ساق او كوتاه باشد و كسى فراموش كرده و در حال نماز نكنده (1) باشد، آيا نماز او صحيح مىباشد يا نه؟ و مراد از كوتاه بودن ساق، اين است كه ساق را نپوشاند، هر چند ساقش بلند باشد و برگشته باشد، يا آنكه من اصله، ساق كوتاه باشد؟
جواب: جواب از اولى اين است كه حكم به بطلان نمىكنم و جواب از ثانيه، اينكه ظاهرا اعم از هر دو است.
213 - سؤال: هرگاه نماز گزارنده در حال نشسته نداند كه از براى سجود نشسته، يا از براى اينكه مال نفيسى در پيش رويش گذارده و خوف دزديدن آن را دارد نشسته، آيا بايد آنچه اذكار و اعمال مشكوكى است به عمل آورد يا سجود نمايد؟
جواب: بلى افعال مشكوكه ما قبل كه محل آن نگذشته است بجا آورد. حتى ركوع هم به جهت آن كه سقوط حكم شك وقتى است كه داخل فعل ديگر از افعال نماز شده باشد و در اينجا معلوم نيست.
214 - سؤال: هرگاه ظالمى عمارت مشهدى از مشاهد نمايد يا فرشى از او در آن