هست و يكى است و عادل است، پيغمبر حق است و امام حق است و معاد حق است. اما اگر بپرسى به چه دليل؟ دليلش را نمىداند. عوام است و صفات ثبوتيه و سلبيه را هم، چنين مىداند كه اگر بپرسى خدا زنده است و داناست اقرار مىكند، اما به دليل نمىداند. آيا نماز چنين شخصى چه صورت دارد؟ آيا مىتواند به كعبه و كربلا و به مشهد برود، با اينكه اينها را به دليل ياد نگرفته باشد يا نه؟
جواب: هرگاه از راه دليل، اطمينانى از براى او حاصل شده است و در ظاهر از براى او جزم به اين عقايد حاصل شده است از يك راهى كه به اعتقاد خود، آن را دليل دانسته، همين قدر كافى است، هر چند نتواند تقرير دليل كند. اگر مىخواهى تجربه بكن كه هرگاه عالمى از براى عامى، دليل بر يكى از اصول دين، ذكر كند و آن عام بفهمد و به سبب آن، جزم بلكه يقين حاصل كند لمحه ديگر بلكه همان دم، هرگاه از او بپرسى كه دليل را بگو، عاجز است از تقرير آن دليل، لكن همان يقين و جزمى كه از براى او حاصل شده بود، به حال خود باقى است و همين قدر كافى است از براى او، حج و زيارت، و عبادات او صحيح است.
170 - سؤال: سجده سهو، در چند جا واجب است؟ بيان فرماييد.
جواب: اظهر در نزد حقير، اين است كه واجب است به جهت حرف زدن از روى فراموشى و به جهت سلام گفتن در غير موضع و به جهت فراموش كردن تشهد و به جهت شك ما بين چهار و پنج، هرگاه بعد از اكمال سجدتين باشد و در فراموش كردن يك سجده هم نزديك به وجوب است و البته ترك نكند. و در جاهاى ديگر، مستحب است مثل قيام در موضع قعود و به عكس سهوا، و در هر زياده و كمى كه سهوا در نماز حاصل شود و همچنين غير آنها از مواضعى كه علما ذكر كرده‌اند، در همه مستحب است.
171 - سؤال: كسى سفرى هست و شمشير و طپانچه و اسلحه در وقت نماز مىبندد، آيا ضرر دارد يا نه؟ ديگر اينكه در شمشير، طلا دارد، يا در اسلحه ديگر طلا دارد.
آيا به آن نماز كردن چه صورت دارد؟
جواب: با آهن آشكار و نمايان، نماز كردن كراهت دارد و هرگاه ضرورت باشد ضرر ندارد و نهايت تا تواند چيزى بر آنها بپوشاند و اظهر آن است كه با شمشيرى كه طلا داشته