كه اين اسم وضع تعيينى نداشته است، پس به حسب وضع تعينى اين اسم براى آن كتاب پديد آمده است، و با تأمل در وضع مردم آن زمان و اهالى محيط مصنف اين مطلب مسلم مىشود.
بيان آن اينكه مردم آن زمان علاقه مفرطى به دين و مذهب خود داشتند، چنان كه وظيفه دينى و مذهبى هر فرد همان است، و نظر به رقايت سنى و شيعى با همديگر اين علاقه بيشتر ظهور بلكه تظاهر پيدا مىكرده، پس چون كتاب " بعض فضائح الروافض " تأليف و منتشر شده است در واقع به مثابه يك نوع تعدى و تخطى فاحش به حريم ناموس مذهب شيعه تلقى شده است، و چون كتاب " نقض " تصنيف و منتشر شده است بطور حقيقت سوز دل شيعيان بر طرف شده، و با كمال ميل آن را مىخوانده و نشر مىكرده، و با شوق و شعف زياد نسخه آن را دست بدست مىگردانيده، و از محله به محله ديگر و از ديهى بديهى ديگر بلكه از شهرى به شهر ديگر هديه و تحفه مىفرستاده اند، پس ظرفاء جماعت شيعه به منظور معارضه به مثل از عمل مؤلف " بعض فضائح الروافض " آن را " بعض مثالب النواصب في نقض بعض فضائح الروافض " ناميده اند و اين اطلاق در زبانها دائر شده، و در ميان مردم معروف گرديده است، و در اين تسميه غايت مهارت را به كار برده اند، زيرا از آن سه مطلب زيرين مستفاد مىشود.
الف - اينكه در اين كتاب پاره اى از مطاعن ناصبيان مندرج است.
ب - اين كه اين كتاب در جواب كتابى نوشته شده است پس مصنف آن امر خلاف ادب و خارج از صواب را مرتكب نشده است، بلكه طبق مثل و حديث معروف " ردوا الحجر من حيث اتى " چنان كه به فارسى نيز گويند:
" كلوخ انداز را پاداش سنگ است " از حريم خود دفاع كرده است، لكن نگارنده اصل كه ابتدا به ذكر فضائح رافضيان به گمان خود كرده مطابق مثل معروف " والبادى اظلم " مرتكب عمل زشت گرديده است.