يا غير آن وحيوان سوارى ولباس وامثال آن وكسيكه در وطن باشد ومحتاج بمسافرت شود ونتواند از ابن السبيل محسوب نيست بلى در صورتيكه شروع بسفر كرده باشد جايز است از اين سهم باودهند و هر گاه كسى هنوز نفقه او تمام نشده بلكه اصل مالش از مصارف سفر كمتر باشد از اين سهم پيش از صدق ابن السبيل باو ندهند بلى در صورتيكه فقير باشد از سهم فقراء باو دهند (مسألة 30) اگر بداند كسى مستحق زكوة است ونداند از كدام صنف است جايز است بقصد زكوة باو دهد بدون تعيين صنف بلكه اگر استحقاق او را از دو جهة بداند جايز است بدون تعيين جهة زكوة باو دهد (مسألة 31) اگر نذر كرده كه زكوة خود را بفقير معينى دهد بملاحظة جهة راجحى يا بدون آن واجب است وفا كند واگر سهوا بفقير ديگرى دهد مجزى است وجايز نيست از او پس گيرد هر چند عين آن باقى باشد بلكه هر گاه با التفات بنذر عمدا بديگرى دهد هم كافى است هر چند بسبب مخالفت نذر گنه كار است وبايد كفاره آن را بدهد وزكوة را بعد از دادن نمىتواند پس بگيرد زيرا كه بدادن مالك شده (مسألة 32) اگر باعتقاد آنكه زكوة بر او واجب است بدهد وظاهر شود كه واجب نبوده مىتواند ماداميكه عين آن باقى باشد پس بگيرد بخلاف صورتيكه با شك در وجوب آن احتياطا بدهد وظاهر شود واجب نبوده كه ظاهر آن است نتواند پس بگيرد هر چند عين آن باقى باشد (فصل دويم در اوصاف مستحقين وان چند چيز است) " اول " ايمان پس بكافر نمىتوان داد بتمام اقسام آن ونه بكسانيكه معتقد بخلاف حق باشند از فرقه هاى مسلمانان حتى بمستضعفين آنها مگر از سهم مؤلفة قلوبهم وسهم سبيل الله در بعض موارد و هر گاه مؤمن ومؤلفة قلوبهم وسبيل الله موجود نباشد بايد زكوة را حفظ كنند تا وقتيكه متمكن از مستحق شوند (مسألة 1) از سهم فقراء باطفال مسلمين وديوانه گان آنها مىتوان داد بدون فرق ميان پسر ودختر وخنثى وبدون فرق ميان مميز وغير آن بانكه تمليك آنها كند وبولى آنها تسليم كند واگر ولى شرعى دارداز پدر يا جد يا آنكه خود زكوة دهنده بمباشرت يا بتوسط امينى صرف آنها نمايد (مسألة 2) جايز است دادن زكوة بسفيه بانكه تمليك او كند هر چند بعد از آن ممنوع از تصرف شود چنانچه جايز است از سهم سبيل الله صرف او نمايند بلكه از سهم فقراء نيز جايز است بنابر اظهر كه مجرد صرف نمودن كافى است وتمليك لازم نيست (مسألة 3) طفلى كه يك كدام از والدين او مؤمن باشند ملحق باوست بخصوص هر گاه پدر مؤمن باشد و هر گاه جدش مؤمن