با ترديد طى كرده بقدر مسافت باشد در وجوب قصر بر او وجهى است ولكن مشكل است پس احتياط بجمع را ترك نكند (مسألة 24) نمازهائيكه پيش از عدول از قصد بقصر خوانده اعاده ان در وقت واجب نيست تا چه رسد بقضاء ان در خارج وقت (شرط چهارم) انكه از اول سير يا در اثناء راه قصد نداشته باشد كه پيش از رسيدن بهشت فرسخ ده روز جائى اقامه كند يا مرور بوطن كند والا بايد تمام كند زيرا كه اقامه عشره قاطع حكم سفر ورسيدن بوطن قاطع سفر است پس اگر از وقت شروع بسفر يا بعد از ان اين قصد را داشته باشد قصد مسافت نكرده وبايد تمام كند وهم چنين است در صورتيكه پيش از رسيدن بهشت فرسخ مردد شود كه قصد اقامه يا مرور بوطن بكند يا نه بلى هر گاه چنين قصدى نداشته باشد ومردد هم نباشد ولى احتمال مىدهد كه در اثناء راه مقتضى اقامه يا مرور بوطن پيدا شود اين احتمال منافى عزم مسافت نيست وبايد قصر نمايد نظير انكه عازم مسافت باشد الا در صورتيكه مانعى مثل دزد يا دشمن يا مرض ونحو انها عارض شود كه احتمال ان مضر بقصد او نيست (مسألة 25) هر گاه وقت شروع بسفر يا اثناء راه پيش از رسيدن بهشت فرسخ قصد اقامه يا قصد مرور بوطن كرده بود ولى بعد از ان عدول از قصد نمود يا انكه مردد بود در ان وجازم شد كه اقامه ومرور بوطن نكند پس اگر بعد از جزم باقى مانده از راه ولو بضميمه برگشتن بقدر مسافت باشد قصر كند در ذهاب ومقصد واياب هر چند ذهاب او يك فرسخ باشد وبرگشتن هفت فرسخ بنابر اقوى چنانكه گذشت (مسألة 26) اگر از اول سفر قصد اقامه عشره يا مرور بوطن پيش از هشت فرسخ نداشت وقدرى از راه را طى نمود وپيش از رسيدن بهشت فرسخ جازم شد اقامه عشره يا مرور بوطن را بعد از ان جازم شد بترك امرين پس اگر باقى مانده از راه بقدر مسافت نباشد ايا بايد مقدار گذشته از راه را بر ان بيفزايد وملاحظه كند كه بعد از اسقاط مقدارى از راه كه با عزم خلاف طى نموده مجموع راه بقدر مسافت است تا قصر كند يا نه اشكال است پس احتياط بجمع ميان قصر واتمام را ترك نكند نظير آنچه در شرط سيم گذشت (شرط پنجم) انكه سفر او حرام نباشد والا بايد تمام كند وفرق نيست ما بين انكه خود طى مسافت حرام باشد مثل فرار از جهاد وگريختن مملوك از مولى وسفر غير واجب زن بدون اذن شوهر وسفر غير واجب ولد با نهى والدين ومثل سفر كسيكه مضر ببدن او باشد وسفر كسيكه نذر كرده كه سفر نكند بر فرض رجحان ان وامثال ان وما بين