مسافت نباشد زيرا كه قصد او تابع قصد متبوع است واو در واقع قصد مسافت داشته واين مثل كسى است كه قصد فلان بلد را كرده باعتقاد انكه بقدر مسافت نيست ودر اثناء معلوم شود كه بقدر مسافت است ولى احوط جمع است (مسألة 21) كسى را كه باكراه يا بجبر بسفر ميبرند بى اشكال بايد قصر كند بخلاف انكه كسى را روى حيوانى ببندند يا انكه در كشتى بيندازند بى اختيار وخود او راه را طى نكند كه در وجوب قصر بر او اشكال است هر چند قاطع باشد كه او را بحد مسافت خواهند برد اگر چه وجوب قصر در ان خالى از قوت نيست (شرط سيم) استمرار قصد مسافت پس اگر پيش از رسيدن بچهار فرسخ عدول كند از قصد خود يا مردد شود در ان بايد تمام كند وهم چنين است در صورتيكه عدول كند بعد از رسيدن بچهار فرسخ ولكن عزم كند بر عدم عود يا مردد شود كه بر گردد يا نه يا انكه عازم عود باشد بعد از ماندن ده روز در آنجا كه بايد تمام كند بخلاف صورتيكه عازم عود باشد وقصد اقامه ده روز در آنجا نداشته باشد كه بايد قصر كند هر چند انروز برنگردد بلكه هر چند تا سى روز مردد آنجا بماند بلى بعد از سى روز تمام كند (مسألة 22) كفايت مىكند در استمرار قصد بقاء قصد نوع سفر هر چند از خصوص مسافتى كه از اول قصد كرده عدول كند مثل انكه قصد بلدى را كرد ودر اثناء راه عدول از ان كند بقصد بلد ديگر كه مجموع آنچه را كه قطع نموده وبناى قطع ان دارد بقدر مسافت باشد كه بايد قصر كند بنابر اصح چنانچه هم چنين است هر گاه از اول قصد نوع مسافت كند بدون انكه قصد جاى مخصوصى نمايد پس اگر قصد يكى از دو جا نمايد كه بعض راه مشترك ميان اندو جا باشد واز اول قصد يك كدام از اندو جا را نكرده وخيال او ان است كه بعد از رسيدن بحد مشترك تعيين مقصد كند كافى است در وجوب قصر (مسألة 23) اگر در اثناء راه مردد شود كه برود يا نه بعد از ان جازم شود برفتن پس هر گاه در حال ترديد قدرى از راه را طى نكند بعد از جزم برفتن بايد بر قصر باقى باشد بشرط انكه بقيه راه با برگشتن بمقدار مسافت باشد وهم چنين اگر چه بقيه راه بقدر مسافت نباشد بنابر وجهى لكن مشكل است پس احتياط مجمع در ان ترك نشود وهر گاه در حال ترديد قدرى از راه طى كرده بعد از جزم برفتن اگر مقدار باقى مانده از راه ولو بضميمه برگشتن بقدر مسافت باشد قصر كند والا تمام كند بلى در صورتيكه انقدر از راه كه پيش از ترديد طى كرده بوده با آنچه بعد از ترديد طى مىكند باسقاط مقداريكه