غذاى سنگين ريخت، زيرا در آنصورت غذا هضم نمىشود وپس از چند ساعتى در معده ميگندد وموجب بيماريهاى خطرناكترى مانند: يبوست. نقرس. سرطان. آپانديسيت وغيره مىشود اغلب امراض بر اثر بى اشتها غذا خوردن است يعنى بعلت سوء هاضمه است وسوء هاضمه بر اثر پرخورى وناپرهيزى وخوردن از روى بى ميلى است.
امير المؤمنين (ع) بفرزندش حكمت مىآموخت پسرم: آيا چهار كلمه تعليمت نكنم كه به آنها از علم بى نياز گردى؟ چرا پدر جان: پس فراموش نكن بر سر سفرهء طعام منشين مگر آنكه كاملا گرسنه باشى واز كنار طعام برمخيز مگر آنكه هنوز اشتهاى به غذا داشته باشى، غذا را خوب بجو وچون به بستر خواب مىروى مواظب باش شكمت از طعام پر نباشد يعنى اگر بتوانى بار شكمت را سبك كن، اگر بآنچه گفتم عمل كنى احتياج بعلم طب نخواهى داشت.
بگفتهء يكى از دانشمندان، اشتهاى واقعى آنست كه با خوردن ساده ترين غذاها ولو نان خالى باشد لذت بدهد ودر اشتهاى كاذب اگر غذا خوشمزه نباشد رغبتى پيدا نمىشود.
بقول ديگرى اشتهاى كاذب فقط بر اثر عادت بخوردن در اوقات معين پيدا مىشود. قال (ع): (من اراد البقاء ولابقاء فليباكر الغذاء وليوخر العشاء ويقل غشيان النساء وليخفف الرادء) فرمود كسى كه مىخواهد هميشه زنده بماند (اگر چه بقائى برا غير خدا نيست) يعنى اگر بخواهد عمرش طولانى باشد غذاى صبح را زود بخورد وشام را دير ميل كند، با زنان كم هم بستر شود وقرض خود را سبك كند.
يافعى - در روض الرياحين خود، صفحه 42 آورده است: وقتى امير المؤمنين على كرم اله وجهه در يكى از كوچه هاى بصره مىگذشت، جمعيت فراوانى ديد نزديك رفت ميان جمعيت جوانى خوشرو ديد كه با لباسى پاك وآراسته وداراى متانت ووقار با هيبت وعزتى مخصوص روى چهارپايه اى نشسته ومردم براى اينكه از او استفاده كنند از هم نوبت مىگرفتند، در ميان مراجعين كسانى بودند كه شيشه هائى بدست داشتند وبراو عرضه مىكردند. ميان شيشه ها خون يا ادرار ويا بعضى ديگر از مايعات بدن بود، طبيب جوان بآن شيشه ها نگاه مىكرد وبراى صاحب هر يك بر حسب آنچه مىفهميد دارو