در اولى فعاليت حياتى بوسيله دهان ودندان وگلو وروده ومعده وجهاز هاضمه وساير اعضاء در مواقع كار نابود نشده، ولى در دومى اين فعاليتها صورت نگرفته است.
در روزگارى كه وسائل معاينه واكتشافات مانند ميكروسكوب وغيره در دسترس نبود، امام صادق (ع) از وجود اين ميكربها خبر داده است وتعجبى ندارد، چه او فرزند پدرانيست كه تمام استواران در علم وبرگزيدگان خدا بوده‌اند، فرزند پيغمبرى است كه مىفرمايد: (فر من المجذوم فرارك من الاسد) يعنى آنچنانكه از شير مىگريزيد از مجذوم فرار كنيد. ونيز مىفرمود: (لاتدخلوا بلدا يكون فيه الوباء) يعنى در شهرى كه وباء آمده باشد داخل نشويد. (لايوردن ممرض على مصح) سالم بر بيمار ورود ننمايد وامثال آنها.
بنابر اين اسلام وجود ميكرب وسرايت بيماريها را بوسيله آن ثابت داشته پيش از آنكه دكتر فرانسوى (دافين) در سال 1850 ميلادى آنرا كشف كند ودر آخر قرن نوزدهم، پاستور وجود آنرا اعلام نمايد. عقيده بوجود ميكرب امرى است عقلى، زيرا مرض باصطلاح دانشمندان فلسفه، از جمله اعراض است كه بر اجسام وارد مىشود ودر جاى خود ثابت شده كه عرض قائم بذات خود نيست ودر خارج از موضوع يافت نمىشود مگر اينكه بر جسم ديگرى تعلق بگيرد پس وقتيكه مىگويند، مرض از جائى يا كسى منتقل شده، معنايش اينست كه جسم حامل آن بيمارى انتقال پيدا كرده ومقصود از ميكرب همين جسم حامل است كه حمل ونقل بيمارى ها مىكنند ونهى از دخول شهرى كه در آن وبا پيدا شده يا امر بفرار از مجذوم يا كناره گيرى كردن بيمار از سالم كه در اخبار آمده، تمام براى آنست كه ميكرب ها منتقل نشوند.
اسلام با آنكه قائل بوجود ميكرب وسرايت امراض است، معذلك راهى كه در مبارزه با ميكرب پيش گرفته مثل راه امروزى ها افراطى نيست، بعقيده اسلام افراط در هر چيز نتيجه معكوس دارد، احتياط زياد كار را بوسواس ميكشاند. ترس كه منشاء احتياطى است (وگاهى نيز از خود احتياط مفرط پيدا مىشود) زمينه مرض وبلا را بيشتر مساعد مىكند. كسانيكه در مبارزه با ميكروب افراط مىكنند وهمه چيز حتى آب خوردن را ميجوشانند، ميوه را مىپزند علاوه از آنكه از خواص طبيعى غذاها محروم مىمانند