نكند. او در آخر باب، فرعى را تحت اين عنوان ذكر مى كند: " فرع في مذاهبهم في الجمع في الحضر بلاخوف ولا سفر ولا مطر ولا مرض ".
سپس ادامه مى دهد:
مذهب ما (يعنى مذهب شافعى) و مذهب " ابى حنيفه " و " مالك " و " احمد " و جمهور آن است كه جمع بين صلاتين جايز نيست و " ابن منذر " جواز جمع بدون سبب را از گروهى حكايت كرده و گفته است:
" ابن سيرين " به جهت نياز يا در صورت عدم عادت، جمع را تجويز كرده است. (1) ولى " سيف الدين محمد بن احمد الشاشى القفال " در " حلية العلماء " حكايت جايز دانستن جمع بين صلاتين را كه " ابن منذر " از " ابن سيرين " نقل مى كند، به طور مطلق آورده و به آن قيدى نزده است. (2) كما اين كه " عطا " در مورد نماز ظهر مى گويد: " هيچ تفريطى در مورد نماز ظهر پديد نمى آيد تا خورشيد داخل در زردى شود ". و " طاوس " مى گويد: " وقت نماز ظهر و عصر تا شب است ". و " مالك " نيز وقت اداى نماز ظهر را (نه وقت اختيارى) تا نزديك غروب شمس به اندازه ء خواندن نماز عصر مى داند، و تعليل مى آورد به اين كه پيامبر صلى الله عليه و سلم در حضر بين ظهر و عصر جمع فرمودند. (3) به هر حال، قيد عدم اتخاذ جمع بين صلاتين به عنوان عادت نيز تأويلى است كه بعضى از جانب خود بر روايات صحيحه افزوده اند و هيچ دليلى بر آن وجود ندارد.