مقدمه الحمدلله رب العالمين و صلى الله على محمد وآله الطاهرين وصحبه المنتجبين ولعنة الله على أعدائهم إلى يوم الدين.
يكى ديگر از مسائلى كه تفاوت رفتار شيعيان با اهل تسنن در آن بسيار بارز است، مسأله سجود در نماز است. شيعيان ملتزم هستند كه جز بر زمين (اعم از خاك، سنگ و سنگريزه و...) يا روئيدنى‌هايى از زمين كه خورده يا پوشيده نمى شود، سجده نكنند (1) و حتى در مواردى كه دسترسى به زمين پاك ندارند، مقدارى خاك قالب گيرى شده يا چيز ديگرى كه سجده بر آن صحيح است را با خود حمل مى كنند تا بتوانند بر آن سجده كنند.
كسانى كه داراى آگاهى‌هاى كافى و درست فقهى هستند، مى دانند اين روشى است كه بسيارى از ادله مشخصا آن را بيان مى كند و عملى است كه كثيرى از صحابه و تابعين به آن ملتزم بوده اند و حداقل اين روش مستحب و نيز مطابق احتياط در دين است.