" ابو امامه " مى گويد: با " عمر بن عبد العزيز " نماز ظهر را خوانديم و بيرون رفتيم تا اين كه بر " انس بن مالك " وارد شديم. ديديم كه نماز عصر را مى خواند. من به او گفتم: اى عمو! اين چه نمازى بود كه خواندى؟ گفت: نماز عصر بود و اين شيوه ء نماز خواندن رسول خدا صلى الله عليه و سلم است كه ما با او نماز مى خوانديم.
اين روايت دال بر آن است كه " انس " به تبع رسول الله (صلى الله عليه وآله) بين ظهر و عصر جمع مى كرد. احتمال آن كه " عمر بن عبد العزيز " نماز ظهر را در آخر وقت ظهر خوانده باشد مندفع است، چون جاى تعجب نبود كه اين چه نمازى است كه " أنس " مى خواند.
جالب آن است كه اين روش نمازگزاردن را " أنس " با كلمه " كنا " و فعل مضارع " نصلى " كه دال بر استمرار عمل است، از رسول اكرم (صلى الله عليه وآله) نقل مى كند، كما اين كه در يكى از روايات " ابن عباس " نيز چنين بود.
باز در باب " وقت العصر " آمده است:
حدثنا قتيبة، قال: حدثنا الليث عن ابن شهاب عن عروة عن عائشة: أن رسول الله صلى الله عليه و سلم صلى العصر و الشمس في حجرتها لم يظهر الفئ من حجرتها، (1) از " عايشه " نقل شده كه گفت: پيامبر صلى الله ‌عليه و سلم نماز عصر را در حالى خواند كه خورشيد در حجره اش مى تابيد و هنوز سايهء بعد از ظهر در حجره اش ظاهر نشده بود. (يعنى خورشيد وسط آسمان بود.) ابونعيم، قال: أخبرنا ابن عيينة عن الزهرى عن عروة عن عائشة، قالت: