امام باقر (عليه السلام) فرمود: هنگامى كه رسول خدا صلى الله ‌عليه و سلم به سوى آسمان سير داده شد و به " بيت المعمور " رسيد، وقت نماز شد. پس جبرئيل اذان و اقامه گفت و رسول خدا (صلى الله عليه وآله) جلو ايستاد و ملائكه و انبيا پشت سر پيامبر (صلى الله عليه وآله) به صف ايستادند.
و نيز:
على بن ابراهيم عن أبيه عن ابن ابى عمير عن حماد عن منصور بن حازم عن ابى عبد الله:
قال: لما هبط جبرئيل (عليه السلام) بالاذان على رسول الله (صلى الله عليه وآله) كان رأسه في حجر على (عليه السلام) فأذن جبرئيل (عليه السلام) وأقام، فلما إنتبه رسول الله (صلى الله عليه وآله) قال: يا على! سمعت؟ قال: نعم، قال: حفظت؟
قال: نعم، قال: أدع بلالا فعلمه، فدعا على (عليه السلام) بلالا فعلمه، (1) امام صادق (عليه السلام) فرمود: وقتى كه جبرئيل با اذان بر رسول خدا (صلى الله عليه وآله) فرود آمد، سر مباركش بر دامن على (عليه السلام) بود. جبرئيل اذان و اقامه گفت.
زمانى كه پيامبر (صلى الله عليه وآله) به خود آمد، فرمود: يا على! شنيدى؟ عرض كرد:
بله! فرمود: از بر كردى؟ عرض كرد: بله! فرمود: " بلال " را فراخوان و اذان را به وى بياموز. على (عليه السلام) " بلال " را فراخواند و اذان را به او آموخت.
اين دو روايت، ناظر به دو مرتبه از اذان گفتن جبرئيل (عليه السلام) است كه يكى در عالم معراج و براى شخص پيامبر (صلى الله عليه وآله) و ديگرى براى تشريع و ابلاغ آن مى باشد. توجه شود كه داراى مرتبه بودن وحى، و حتى دو مرتبه نازل شدن آن، امرى شناخته شده است.