بدون اين كه مشت - مشت آب بردارد، مثل اين كه از " حنفيه " (1) يا آفتابه استفاده كند، يا اين كه شخصى برايش آب بريزد، مستحب است كه از آرنج شروع كند.
از غير شافعيه نيز افضليت ابتدا نمودن به سرانگشتان نقل شده است و آن مقدار كه اينجانب تتبع كردم، فقيهى از اهل تسنن را نيافتم كه ابتدا كردن به سرانگشتان را واجب بداند.
نكته اى را كه بايد در شستن دستها مورد توجه قرار دهيم، آن است كه حتما آرنج نيز بايد شسته شود، چنان كه روايات از طريق شيعه و سنى بر اين مطلب دلالت دارد:
عن جابر: كان النبى صلى الله ‌عليه و سلم إذا توضأ أمر الماء على مرفقيه، " جابر " گفت: هرگاه پيامبر (صلى الله عليه وآله) وضو مى گرفت، آب را بر آرنج دست مى گذراند.
آيه شريفه نيز بر همين مطلب دلالت دارد، زيرا لفظ " الى " در آيه به معنى " مع " است و همراهى و ضميمه شدن آرنج را به مقدار لازم براى شستشو مى فهماند. علماى لغت ونحو و همچنين فقها بر اين مطلب تصريح كرده اند. استعمال " الى " به معناى " مع " منحصر در اين آيه شريفه نيست، زيرا هم در كلام الله مجيد و هم در كلام عرب، چنين استعمالى فراوان به چشم مى خورد. خداوند متعال در قرآن كريم مى فرمايد:
* (ويزدكم قوة إلى قوتكم) *، (2) يعنى " مع قوتكم " (3) و در آيه ديگر