و امام موفق الدين حسين جرجانى به سال پانصد و سى و شش وفات كرده است (رجوع شود بتاريخ بيهق صفحه 249).
اگر چه به مثل اين امر در اين قبيل موارد گاهى استدلال شده است، از آن جمله استدلال استاد دانشمند شهير جناب آقاى عباس اقبال است در مقدمه " معالم العلماء " ابن شهر آشوب و نص عبارت او در آنجا (صفحه 4) اين است.
منتجب الدين على بن ابى القاسم القمى، كه كتاب او اسماء " مشايخ الشيعة ومصنفيهم " نام دارد، و او اين كتاب را به امر عز الدين يحيى بن ابى الفضل محمد الشريف المرتضى نقيب قم و رى وآبه به رشته تأليف در آورده است، و چون اين عز الدين يحيى به شرحى كه در تواريخ معتبره مذكور افتاده در سال 592 بدست علاء الدين تكش خوارزمشاه به قتل رسيده (رجوع كنيد بتاريخ ابن الاثير وقايع سال 591 و تجارب السلف صفحه 333 طبع نگارنده و عمدة الطالب صفحه 244) پس معلوم مىشود كه تاريخ تأليف " فهرست " منتجب الدين مقدم بر سال 592 است و چون مؤلف آن قطب راوندى معروف را كه به سال 573 فوت كرده بصيغة (رحمة الله دعا مىكند) معلوم مىشود كه تأليف اين كتاب بين سنوات 573 - 592 اتفاق افتاده است.
ليكن چون اين استدلال مبنائى است، يعنى مبتنى بر آنست كه ثابت شود كه اين جمله دعائيه از مؤلف كتاب است نه از نساخ، و كتاب بعد از او با وجود اينكه در اين مورد منطبق با مدعاى مذكور هم مىشود قابل اعتماد نيست، زيرا مىبينيم كه اين ادريس در سرائر نام سديد الدين حمصى را دو مورد با طلب رحمت ياد كرده است، در صورتى كه وفات ابن ادريس به سال پانصد و نود و هفت واقع شده، و وفات سديد الدين حمصى بعد از سال ششصد هجرى روى نموده است، پس بطور حتم اين ترحم از غير ابن ادريس است، اما اينكه گفتيم وفات حمصى بعد از ششصد است، دليل آن كلام ابن حجر است، كه از منتجب الدين وابن ابى طى، كه هر دو اساتيذ اين فن و علماى معروف