كه ابن زهره وفات كرده است هنوز تأليف سرائر تمام نشده بوده است.
اگر گويند مىتواند بود كه قسمتى از " سرائر " منتشر شده بوده، و قسمت ديگر تأليف نشده بوده است.
مىگوئيم: اين مطلب از اين عبارت در نمىآيد و قرينه ديگرى نيز از خارج بر آن دلالت نكرده است، كه مثلا كراريسى از " سرائر " قبل از تمام شدن منتشر شده و معروف گرديده، و مورد استفاده اهل علم آن زمان بوده است، پس تا قرينه بر اين مطلب قائم نشده است حكم اصالت عدم بر آن جارى است.
اما وفات ابن ادريس به سال 597 بوده است، چنان كه ابن حجر عسقلانى در لسان الميزان تصريح كرده، و نص عبارت وى اين است (حرف ميم: 5 / 65 نسخه چاپى).
محمد بن ادريس العجلى الحلى فقيه الشيعة وعالمهم، له تصانيف في فقه الامامية و لم يكن للشيعة في وقته مثله، مات سنة سبع وتسعين وخمسمائة.
در اينجا مىتوان با امر ديگرى نيز بر صحت مدعاى مزبور استدلال كرد، و آن اينكه دعاى " رفع الله درجته " كه بعد از ذكر نام سديد الدين حمصى در كلام مزبور به نظر مىرسد، دلالت مىكند كه منتجب الدين بعد از سال ششصد هجرى زنده بوده، و تأليف " فهرست " هم در اين تاريخ به اتمام نبوده و يا اگر تمام هم بوده مصنف در آن تصرف و مداخله مىكرده است، زيرا وفات حمصى بعد از سال ششصد هجرى اتفاق افتاده است چنان كه معلوم خواهد شد.
و صريح تر از اين كلام در اين باب كلام ديگر اوست، و آن اين است كه در حرف حاء گفته:
الشيخ الامام موفق الدين الحسين بن فتح الواعظ البكر آبادى الجرجانى فقيه، صالح، ثقة، قرأ على الشيخ ابى على الطوسى وقرأ الفقه عليه الشيخ الامام سديد الدين محمود الحمصى " رحمهم الله "