روز دوازدهم آن را قضاء نمايد. و كسى كه رمى روز دوازدهم را فراموش كند واجب است روز سيزدهم قضاء نمايد. و احتياط لازم اين است كه بين اداء همان روز و قضاء روز قبل فاصله بيندازد و قضاء روز قبل را پيش از اداء همان روز بجا آورد، و قضاء روز قبل طرف صبح و اداء همان روز هنگام زوال باشد.
(414): كسى كه رمى را فراموش كرد و بعد از كوچ به مكه يادش آمد واجب است به منى برگشته و رمى نمايد. و چنانچه رمى دو يا سه روز را فراموش كرده باشد احتياط لازم اين است كه بين وظيفه هر روز و روز ديگر يك ساعت فاصله بيندازد. و چنانچه بعد از خروج از مكه يادش آمد واجب نيست به منى برگردد، بلكه در سال بعد خودش يا نايبش آن را قضاء نمايد.
(415): بيمارى كه اميد ندارد تا مغرب خوب شود بايد براى رمى نايب بگيرد، و چنانچه اتفاقا قبل از غروب آفتاب حالش خوب شد خودش نيز بايد رمى كند، بنابر احتياط لازم. و هم چنين است اگر شب بهبودى يافت، پس خودش نيز بايد رمى كند.
(416): ترك رمى هر چند عمدى باشد موجب بطلان حج نمىشود، و واجب است در سال بعد قضاء آن را شخصا يا به توسط نايب بجا آورد، بنابر احتياط لازم.