است كه مسح پاى راست را بدست راست و مسح پاى چپ را بدست چپ بكند اگر چه قول بجواز مسح هر دو به يك دست بعيد نيست و اگر بر پشت پاها موئى باشد احوط اين است كه جمع كند ما بين مسح ان و مسح بشره و اكتفا نكند بمسح روى موى هر چند محيط ببشره باشد و بهتر ازاله آن مو است چنانچه در حايل هاى ديگر از چرك ونحو آن كه مانع از وصول آب باشد ببشره واجب است ازاله انها و بايد يقين كند به وصول آب و شك وظن كافى نيست و كسى كه بعض پاى او قطع شده بايد مسح كند بقيه آن را و اگر تمام موضع مسح بريده باشد ساقط است (مسألة 25) بايد مسح سر و پاها ببقيه رطوبت وضو باشد پس جايز نيست مسح كردن به آب جديد و احوط اين است كه بعد از فراغ از دست چپ دست خود را به ساير اعضاء وضو نگذارد تا رطوبت آن اعضا داخل رطوبت دست نشود بلى مكرر دست كشيدن از بالا به پائين به جهت زيادتى يقين كه آب بالاى دست را ممزوج مىكند باب كف دست ضرر ندارد لكن اقوى جواز مزج است مطلقا و اگر رطوبت كف دست بخشكد جايز است گرفتن رطوبت از بقيه اعضاء وضوء بدون ترتيب فيما بين انها اگر چه احوط مقدم داشتن ريش وابروها است بر ساير اعضا و احوط نگرفتن رطوبت است از مقدار زائد بر حد روى از ريش چه در طرف عرض باشد چه در طرف طول و اگر رطوبت كف دست از براى بيش از مسح سر كافى نباشد اولا بان مسح سر كند و بعد از براى پاها از بقيه اعضا بگيرد بنا بر احوط (مسألة 26) معتبر است در مسح اين كه رطوبت ماسح تاثير كند در ممسوح پس اگر تاثير ننمايد كافى نيست و بايد تاثير آن بواسطه ماسح باشد پس اگر رطوبت برسد به محل مسح بسبب ديگرى كفايت نمىكند و اگر موضع مسح از سر و پاها رطوبتى داشته باشد اگر كم باشد كه مانع از تاثير رطوبت ماسح در آن نباشد ضرر ندارد و اگر رطوبت آن زياد باشد مضر است پس لازم است آن را اولا رفع كند و بعد مسح كند و شك وظن در تاثير كافى نيست بلكه بايد يقين به تاثير حاصل شود (و ضرر ندارد مكرر كشيدن دست از براى حصول يقين به تاثير) (مسألة 27) در مسح بايد دست را بلا واسطه بكشد پس اگر كهنه مثلا بدست به بندد و به آن مسح كند كفايت نمىكند هر چند رطوبت دست بماليدن آن بممسوح برسد (مسألة 28) هر گاه ممكن نباشد مسح به باطن كف از جهت مرض ونحو آن جايز است مسح به ظاهر كف و اگر رطوبت نداشته باشد از جاى ديگر نقل كند بان و به آن مسح كند چنانچه در باطن نيز