ديگر يا آب گرم كردن يا نحو آن بلكه بتأخير وضو اگر وقت وسعت داشته باشد پس با امكان چاره جايز نيست مسح بر حائل لكن در تقيه امر اوسع است پس رفتن به مكانى كه تقيه نباشد اگر چه ممكن باشد لازم نيست بلى اگر در همانجا بتواند چاره كند بدون مشقت به اين كه چنين بنمايد كه مسح بر حائل مىكند و نكند بايد چنين كند و اگر موقوف باشد ترك تقيه ببذل مال واجب نيست به خلاف ساير اعذار و احوط چاره كردن است مادام كه ممكن باشد بدون مشقت مطلقا (مسألة 36) در جائى كه مامور است بتقيه اگر نكند و مسح كند بر بشره صحت آن وضو مشكل است (مسألة 37) هر گاه بداند كه اگر قدرى از وقت بگذرد مضطر مىشود بمسح بر حائل پس اگر بعد از دخول وقت باشد واجب است مبادرت به وضو گرفتن پيش از حصول اضطرار و اگر پيش از دخول وقت بداند كه اگر تاخير بيندازد تا دخول وقت عذر طارى مىشود مبادرت لازم نيست و هم چنين اگر با وضوء صحيح باشد و بخواهد آن را باطل كند مىتواند پيش از وقت باطل كند و اگر چه بداند كه عذر او را طارى مىشود اينها در غير تقيه است و اما در تقيه پس بعيد نيست جواز تاخير و باطل كردن وضو هر چند بعد از دخول وقت باشد لكن احوط خلاف آن است (مسألة 38) فرق نيست در جواز مسح بر حائل در حال ضرورت ما بين وضوء واجب و مستحب (مسألة 39) هر گاه مسح كرد بر حائل به گمان اين كه مورد تقيه است بعد معلوم شد كه مورد آن نبوده صحت آن مشكل است و هم چنين در ضرورتهاى ديگر (مسألة 40) هر گاه تقيه به عمل ايد بشستن پاها عوض مسح احوط تعين همان است و اگر چه اقوى جواز مسح است بر حائل نيز (مسألة 41) هر گاه سببى كه باعث مسح بر حائل بود زائل شد خواه تقيه بوده باشد يا ضرورت ديگر پس هر گاه بعد از وضوء است اقوى واجب نبودن اعاده آن است و اگر چه پيش از نماز باشد مگر آنكه رطوبت دست باقى باشد پس واجب است اعاده مسح و اگر زوال عذر در اثناء وضو باشد اقوى اعاده وضو است هر گاه رطوبتى باقى نمانده باشد (مسألة 42) هر گاه در مقام تقيه عمل كند بر خلاف مذهب كسى كه از او تقيه مىكند به اين معنى كه كارى كند كه به مذهب او هم باطل باشد صحت آن مشكل است مثل اين كه آن شخصى كه از او تقيه مىكند واجب بداند شستن پاها را و او مسح كند بر حائل يا به عكس چنانچه اگر بالمره مسح بر حائل و شستن پاها را ترك كند نيز وضوء او باطل است هر چند چاره تقيه بان بشود (مسألة 43) جايز