اشكال است (دوازدهم) نيت است وان عبارت است از قصد فعل كه وضو باشد بداعى امر خداوند تعالى يا به جهت اين كه جناب اقدس الهى سزاوار طاعت است و اين اعلاى درجه نيت است وادناى آن بجا آوردن عمل است به جهت دخول بهشت يا فرار از آتش و در ما بين مراتب و وسائط بسيار است و لازم نيست تلفظ به نيت و نه به خاطر آوردن عبادت را بر وجه تفصيل بلكه كفايت مىكند وجود داعى در دل به نحوى كه اگر به پرسند از او كه مشغول چه كارى بلا فاصله بگويد كه وضو مىگيرم مثلا و اما اگر غافل باشد به نحوى كه در جواب متحير بماند كفايت نمىكند و اگر چه مسبوق بعزم و قصد باشد در حين مقدمات آن و واجب است كه نيت بمعنى داعى مستمر باشد از حين شروع تا آخر عمل و اگر غافل محض شود يا متردد شود در كردن و نكردن و يا نيت خلاف نمايد پس آنچه در اين احوال كند باطل است و اگر عود كند به نيت سابق پس اگر موالات فوت نشده صحيح است به شرط اعاده كردن آنچه در آن احوال كرده و اگر موالات فوت شده اصل وضو باطل است و واجب نيست در وضو بلكه سائر عبادات قصد وجوب وندب نه وصفى و نه غائى و نه قصد وجه وجوب وندب پس واجب نيست اين كه قصد كند وضوى واجب مىگيرم يا وضوى مستحب مىگيرم يا اين كه قصد كند وضو مىگيرم به علت اين كه واجب است يا مستحب است يا وضو مىگيرم از جهت مصلحتى كه در آن است كه موجب امر بان شده است و بنابر اين اگر نداند كه وضو مثلا واجب است شرعا يا مستحب اتيان آن به قصد قربت كافى است و هم چنين اگر نمىداند وقت داخل شده تا وضو واجب باشد يا نشده تا مستحب باشد يا بعد كون بر طهارت يا غايت ديگرى اتيان آن به قصد قربت كافى است و اگر وقت داخل شده باشد يا بعد بشود با آن وضو نماز وغايات ديگر را مىتواند بكند بلكه اگر در وضوى واجب قصد استحباب كند يا به عكس اگر راجع بتشريع نشود و بر وجه تقييد هم نباشد صحيح است بلى اگر بر وجه تشريع باشد حرام و باطل است و اگر بر وجه تقييد باشد به اين معنى كه بگويد وضوى واجب مىگيرم كه اگر واجب نيست وضو نباشد باطل است از جهت رجوع آن بعدم قصد امتثال (مسألة 28) واجب نيست در وضو قصد رفع حدث يا استباحه آن عملى كه مىخواهد بكند بنابر اقوى و نه قصد آن غايتى كه به جهت آن مامور بوضو شده مثل نماز يا قرائت قرآن ونحو اينها و نه تعين حدثى كه موجب آن شده مثل بول يا خواب ونحو اينها بلى آنچه گفتيم كه قصد غايت لازم نيست مقصود اين است كه شرط صحت وضو