دست ماليدن است (مسألة 7) هر گاه محل استنجاء را سه دفعه بر زمين پاك بمالد هر دفعه بموضعى با فرض زوال عين كفايت مىكند (مسألة 8) جايز است استنجاء به چيزى كه شك دارد كه استخوان يا سرگين يا از محرمات است و پاك مىكند محل را و اما هر گاه مايعى دارد و شك مىكند كه آب مطلق است يا مضاف كفايت نمىكند در تطهير محل بلكه بايد علم پيدا كند به آنكه آن آب است (مسألة 9) در شستن مخرج بول دست ماليدن واجب نيست مگر آنكه خشك شود يا مخلوط با وذى ومذى شود كه در اين حال بايد دست بمالد تا علم بازاله حاصل شود و احوط در صورت شك در خروج مذى يا وذى دست ماليدنست (فصل سيم) در احكام استبراء است و بهتر در كيفيت آن اين است كه صبر كند تا ريزش بول قطع شود پس مخرج غائط را تطهير كند و بعد از آن انگشت ميانى از دست چپ را بر مخرج گذارده بكشد تا بيخ ذكر سه مرتبه و بعد از آن انگشت سبابه را در زير ذكر گذاشته و انگشت ابهام را بالا و به قوت بكشد و فشار دهد به نحو دوشيدن تا سر ذكر سه مرتبه و بعد از آن سه مرتبه سر ذكر را فشار دهد و كفايت مىكند ساير كيفيات ديگر با مراعات سه مرتبه و فائده استبراء آنست كه هر گاه بعد از بول رطوبتى مشتبه بيرون ايد كه ندانى بول است يا چيز ديگر پس اگر عمل مذكور را كرده باشى آن رطوبت محكوم است به طهارت و اگر وضو هم گرفته باشى آن وضو باطل نخواهد شد و الا نجس و مبطل وضو خواهد بود وملحق است به استبراء طول مدت بر وجهى كه قطع كند به اين كه چيزى از بول در مجرى نمانده و اما اگر قطع نكند بلكه احتمال بدهد بقاء را هر چند آن احتمال ضعيف باشد ملحق نيست به خلاف استبراء كه با احتمال بقاء نيز حكم مذكور در او جارى است هر گاه بوجه صحيح واقع شده باشد و در حق زنان استبرائى نيست بلى اولى اين است كه اندكى صبر كنند وتنحنح نمايند و عرض فرج خود را فشار دهند وغلى اى حال رطوبت مشتبه ايشان پاك است و ناقض هم نيست مادامى كه معلوم نباشد بول بودن آن (مسألة 1) كسى كه ذكر او را بريده باشند مسح كند آن قدرى را كه موجود است (مسألة 2) هر گاه كسى نتواند استبراء كند باز رطوبت مشتبه از او محكوم به نجاست و ناقضيت است (مسألة 3) لازم نيست كه خود شخص مباشر استبراء خود شود پس كفايت مىكند در ترتب فائده و حصول استحباب آنكه زوجه با كنيزش مباشر شود (مسألة 4) هر گاه رطوبتى خارج شود از شخص نائم كه بعد از بول استبراء نكرده است و غيرى شك كند در اين كه