نيك، بعضى از افراد آن، بالاتر از بعضى افراد ديگر باشد كه از اين روايات همين رسيد كه اين عمل بهتر از ساير اعمال است و اين منافات ندارد كه بعض افراد آن، مثل جهاد در حضور امام بهتر است از قتال در غيبت او، گوييم كه اين سخن را در زمان غيبت هم مىتوان گفت. يعنى گاه است كه گفته شود كه قتال در زمان غيبت افضل باشد، چون حضور امام و ظهور معجز، و تأثير نفس شريف امام، در مبادرت به امتثال و حصول يقين به حقيقت، مدخليت تمام دارد در امتثال و فرمانبردارى، كه آن در زمان غيبت نيست.
پس اجر اين عمل در زمان غيبت بيشتر خواهد بود. چنان كه در اخبار وارد شده است در مدح ايمان به غيب.
و معصومين فرموده‌اند به اصحاب، كه كسانى بعد مىآيند و به مجرد اين كه سياهى در سفيدى مىبينند (يعنى احاديث ما را مىبينند در كتابها) به آن عمل مىكنند، زيرا كه فرق واضح است ما بين اين كه حكم را مشافهة از امام بشنود، يا اينكه حديثى از او روايت شود و به آن عمل كند كه يقين اين شخص اقوى مىشود به معاد و حساب، پس كسى كه جان خود را در غيبت امام (ع) در راه خدا بدهد، افضل خواهد بود از آنكه مثل امير المؤمنين اسد الله الغالب (ع) با ذو الفقار دو سر و زبان معجز بيان و عسكر بىحد و پايان در بالاى سر او باشد، پس لا اقل مىگوييم كه ثواب اينها مساوى باشد، اما افضليت از كجا.
و اما سؤال از اينكه آيا مقتول در اين دفاع را شهيد مىتوان گفت يا نه؟ اگر مراد اين است كه آيا ثواب شهيد دارد يا نه؟ پس جواب از آنچه گفتيم ظاهر مىشود، زيرا كه هر گاه در قطره بارانى به او رسيدن، وصداعى حاصل شدن، ثواب شهادت داشته باشد چگونه مىشود كه در مقتول شدن ثواب شهادت را نداشته باشد و اگر مراد اين است كه آيا شهيد حقيقى است كه احكام شهيد بر آن مترتب شود از سقوط غسل و كفن و حنوط، پس هر چند ثبوت شهيد بودن حقيقى را ثابت نمىدانيم و لكن اظهر اين است كه در اين احكام، مثل شهيد است. چنان كه از اطلاق احاديث معتبره مستفاد مىشود كه هر كس در راه خدا كشته مىشود، هر گاه مسلمانان به او نرسند در حالى كه رمقى از او