سجده در لغت و اصطلاح در " صحاح " مى گويد:
سجد، خضع... ومنه سجود الصلاة وهو وضع الجبهة على الأرض، والإسم السجدة بالكسر، سجده كرد، خضوع كرد... " سجود " در نماز از همين ريشه است و آن قرار دادن پيشانى بر زمين مى باشد. اسم مصدر آن " سجده " است.
و در " نهايه "، " لسان العرب " و " تاج العروس " همين عبارت تكرار شده است، با اين تفاوت كه عبارت " والاسم السجده " در آنها نيامده است.
آن چنان كه معلوم است، سجود نهايت خضوع است، به طورى كه خضوعى بالاتر از آن نمى باشد و جز براى ذات اقدس الهى براى ديگرى جايز نيست (1).