اكنون با توجه به اين كه سجده غايت خضوع است و فقط براى خداى متعال صحيح است، بايد ببينيم بر چه چيز بايد سجده نمود كه بيانگر غايت خضوع باشد.
همانطور كه روشن است و از تعريف لغويين نيز استفاده مى شود، فقط نهادن پيشانى بر زمين - به ويژه خاك - است كه غايت خضوع مى باشد.
اين در حالى است كه مسلما به فرش و مأكول و ملبوس زمين گفته نمى شود و عنوان زمين بر آنها صادق نيست. بنابر اين، مى توان گفت علاوه بر ادله اى كه خواهد آمد، اساسا لفظ سجود استشعار دارد بر اين كه اصل در سجده آن است كه بر زمين يا خاك باشد، مگر آن كه دليل قطعى داشته باشيم كه سجده بر غير زمين نيز جايز است. اما چنان كه خواهيم ديد، ادله تنها بر صحت سجده بر زمين و روئيدنى‌هاى غير مأكول و ملبوس آن دلالت دارد.