مصادقة الإخوان (فارسي) - الشيخ الصدوق - الصفحة ١٢
وابو بكر محمد بن سليمان بن بابويه بن فهرويه بن عبد الله [بن] مرزوق علاف محزمى متوفى در ربيع الاخر 307 (1) و پسر وى أبو محمد عبيدالله بن محمد بن سليمان بن بابويه بن فهرويه بن عبد الله بن مرزوق دقاق محزمى متوفى در 376 (2) و وى شهرتى داشته است كه در اين موضع از تاريخ بغداد " ابن جغوما " و در موضع آينده " ابن جعد ما " چاپ شده است و پس از آن پسر وى أبو بكر محمد بن عبيدالله بن محمد بن سليمان بن بابويه [بن فهرويه] بن عبد الله بن مرزوق علاف معروف بابن جعدما (3) و نيز شيرزاد بن محمد بن محمد بن بابويه كه از معاصرين منتجب الدين بوده است (4).
ديگر از رجال نامى ايران كه يكى از نياكان او بابويه نام داشته دانشمند معروف قرن ششم قطب الدين رازى است كه نام و نسب او را محمد بن محمد بن ابى جعفر بن بابويه رازى نوشته و در برخى موارد نسبت او را " بويهى " ضبط كرده اند. چنان كه سيد اعجاز حسين كنتورى نيسابورى در كشف الحجب والاستار (5) آورده است در نسخه اصل حواشى كه بر قواعد استاد خود علامه حلى نوشته: " محمد بن محمد بن ابى جعفر بن بابويه في خامس ذى القعدة سنة ثمان وتسعمائه " ضبط كرده است. اين نكته از حيث تاريخ كه اين كتاب را در 5 ذيقعده 908 به پايان رسانده باشد خطاى بسيار فاحشى است زيرا كه قطب الدين حتما در نيمه اول قرن هشتم مىزيسته و شاگرد علامه حلى متوفى در 726 بوده و نسخه اجازه اى كه علامه در 3 شعبان 713 در ورامين به او داده است در دست است (6) وانگهى كتاب المحاكمات خود را در اواخر جمادى الاخره 755 به پايان رسانده (7) و دانشمند معروف محمد بن مكى عاملى شامى معروف به شهيد اول كه در رمضان 786 كشته شده است از شاگردان او بوده و چنان كه در اجازه اى تصريح كرده است در سال 768 در دمشق اجازه روايت همه مصنفات وى را از او گرفته است (8) و ممكن نيست در 908 كتابى تأليف كرده باشد و در 780 نيز بعيد مىنمايد زيرا كه لازم مىآيد 54 سال پس از مرگ استاد خود علامه حلى زيسته باشد و اين دشوار است. اينكه مؤلف كشف الحجب (9) رحلت او را در 15 رمضان 766 ضبط كرده نيز درست نيست زيرا كه شهيد اول در 768 در دمشق اجازه روايت از او گرفته است. در هر صورت از آنچه مؤلف كشف الحجب والاستار آورده تنها چيزى كه بدست مىآيد اين است كه خود نام و نسب خويش را محمد بن محمد بن ابى جعفر بن بابويه مىنوشته و پدر جد وى بابويه نام داشته است و اينكه در برخى از كتابها نسبت او را " بويهى " ضبط كرده اند درست نيست و مىبايست " بابويهى " بوده باشد و در برخى نسخها تحريفى كرده و بويهى ضبط

(١) تاريخ بغداد ج ٥ ص ٣٠٠ (٢) تاريخ بغداد ج ١٠ ص ٣٦٣ (٣) تاريخ بغداد ج ٢ ص ٣٣٤ (4) تنقيح المقال ج 2 ص 90 (5) چاپ كلكته ص 203 (6) بحار الانوار ج 25 چاپ طهران 1315 ق. ص 28 (7) كشف الحجب والاستار ص 492 (8) تنقيح المقال ج 3 ص 178 (9) ص 203 و 247 و 346 و 492
(١٢)
الذهاب إلى صفحة: «« « ... 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 ... » »»
الفهرست
الرقم العنوان الصفحة
1 باب أصناف الأخوان 30
2 باب حدود الأخوة 30
3 باب الشفقة على الأخوان 32
4 باب اتخاذ الأخوان 32
5 باب اجتماع الأخوان في محادثتهم 32
6 باب مواساة الأخوان بعضهم لبعض 36
7 باب حقوق الأخوان بعضهم على بعض 38
8 باب الأخ مرآة أخيه 42
9 باب اطعام الأخوان 42
10 باب تلقيم الأخوان 46
11 باب منفعة الأخوان 46
12 باب استفادة الأخوان 46
13 باب المؤمن أخو المؤمن 48
14 باب إفادة الأخوان بعضهم بعضا 48
15 باب هجر الأخوان 48
16 باب استيحاش الأخوان بعضهم من بعض 48
17 باب محبة الأخوان 50
18 باب ثواب التبسم في وجوه الأخوان 52
19 باب ثواب قضاء حوائج الأخوان 52
20 باب النهى عن سؤال الأخوان الحوائج 54
21 باب زيارة الأخوان 56
22 باب العناية بالأخوان 58
23 باب مصافحة الأخوان 58
24 باب ادخال السرور على المؤمن 60
25 باب البخل على الأخوان 62
26 باب الشكوى إلى الأخوان 62
27 باب ثواب من فرح أخاه 64
28 باب لقاء الأخوان بما يسوءهم 64
29 باب بر الأخوان 64
30 باب السعي في حوائج الأخوان 66
31 باب ثواب إقالة الأخ أخاله 72
32 باب اختبار الأخوان 72
33 باب الثقة بالأخوان 72
34 باب صدق الإخاء 72
35 باب السعي في حوائج الأخوان بغير نية 74
36 باب استذلال الأخوان 74
37 باب من دهن أخاه 74
38 باب حب الأخوان 74
39 باب الوقيعة في الأخوان 76
40 باب الدعاء للأخوان 76
41 باب ملاطفة الأخوان 78
42 باب كسوة الأخوان 78
43 باب من يجب اجتناب مؤاخاته 78