صورتى كه كشتن به جهت دفع اذيت باشد كفاره ندارد.
(194): در راهى كه ملخ زياد است، بايستى محرم راه خود را كج كند كه آن را نكشد. و اگر نتواند اين كار را بكند كه خواه ناخواه ملخ پايمال شود در صورتى كه متعمد نباشد، مانعى ندارد.
(195): اگر جماعتى در كشتن شكارى شركت كردند بر هر يك كفاره مستقلى هست.
(196): محرمى كه شكارى كرده و آن را بخورد بنابر احتياط واجب بايد دو كفاره دهد، بلكه دو كفاره و قيمت آن را بدهد.
(197): كسى كه شكارى همراه دارد و داخل حرم شود بايد آن را رها كند و اگر رها نكرد تا اين كه شكار مرد بايد كفاره بدهد.
بلكه بنابر احتياط لازم چنانچه قبل از احرام شكار كرده به مجرد محرم شدن بايد شكار را رها كند، هر چند داخل حرم نشده باشد.
(198): در وجوب كفاره براى كشتن شكار و خوردنش، فرقى نيست بين اين كه عمدا باشد يا سهوا، بلكه اگر حكم را هم نمىدانسته بايد كفاره بدهد. ولى اگر چند نفر شريك باشند در شكار بدون تعمد، يك كفاره كفايت مىكند، ولى در صورت عمد بر هر كدام يك كفاره واجب است.
(199): به تكرار شكار كفاره نيز مكرر مى شود، خواه شكار از