سؤال:
الف) هر گاه جدايى فرزند از مادر يا خواهر و برادرش به سلامت روانى طرفين بالاخص كودك لطمه وارد كند (يعنى مشقت غير قابل تحمل براى طرفين ايجاد گردد) آيا مىتوان حضانت طفل را تا رسيدن به سن بلوغ يا رشد به يكى از والدين واگذار كرد؟
ب) آيا دادگاه مىتواند با توجه به شرايط خاص والدين وحفظ مصالح طفل، بدون در نظر گرفتن سن طفل (2 و 7 سال) او را به پدر و يا مادر واگذار كند؟
ج) پس از رسيدن اطفال به سن بلوغ يا رشد، آيا پدر و مادر در رابطه با حضانت او تكليف دارند؟
د) هر گاه بستگان محجور از قبول قيمومت محجور امتناع كنند، آيا مىتوان آنان را ملزم به قبول اين مسئوليت كرد؟
جواب:
(باسمه جلت اسمائه) حضانت به معنى ولايت سلطنة بر تربيت طفل، و ما يتعلق بها من مصلحة حفظه و نحو ذلك، ولو بالاستنابه در برهه از زمان بر پدر يا مادر ثابت است، و در غير آن زمان از واجبات كفائيه است.
الف) بنابر اين در صورتى كه در زمان ولايت پدر جدا شدن از مادر موجب حرج است.