در جنسى كه مىدهد معتبر است معيوب نباشد ومخلوط بچيز ديگر مثل خاك يا مثل آن نيز نباشد مگر آنكه زيادتر دهد كه خالص آن بقدر صاع باشد يا آنكه خليط قدرى كم باشد كه در عرف مسامحه نمايند (مسألة 2) اقوى كفايت دادن قيمت يكى از اجناس است به پول طلا يا نقره يا بجنس ديگر وبنابر اين پس دادن معيوب يا مخلوط بعنوان قيمت مجزى است هم چنين دادن هر جنسى كه كفايت آن مشكوك باشد بعنوان قيمت مجزى است (مسألة 3) نصف صاع گندم اعلى مثلا اگر بيك صاع گندم پست يا بيك صاع جو بيرزد كافى نيست مگر آنكه بعنوان قيمت بدهد (مسألة 4) دادن نيم صاع كنده ونيم صاع جو مثلا كافى نيست مگر بعنوان قيمت (مسألة 5) مدار بقيمت وقت دادن اسبت نه وقت وجوب وقيمت بلديكه مىدهد مناط است نه قيمت آن در وطن خود يا بلد ديگر پس اگر در غير بلد خود مالي داشته باشد وبخواهد آنجا بدهند مناط قيمت انجاست كه مىدهند نه قيمت بلد خود (مسألة 6) جايز است فطره خو را از جنسى بدهد وفطره عيال خو د را از جنس ديگر يا فطره بعض عيالات از جنسى وبعض ديگر را از جنس ديگر (مسألة 7) قدر فطره از هر سرى يك صاع است از هر جنسى بدهد حتى شير بنا براصح هر چند بعض علماء در آن چهار رصل فرموده اند وصاع چهار مداست پس هر صاعي ششصد وچهارده مثقال صيرفى وربع مثقال است وبوزن حقه نجف كه نهصد وسى وسه مثقال وثلث باشد نيم حقه ونيم وقيه وسى ويكمثقال الا دو نخود است وبحقه اسلامبول كه موافق است بادويست وهشتاد مثقال دوحقه وسه ربع وقيه ويك مثقال وسه ربع مثقال است وبحسب من شاه متداول در اكثر بلاد ايران كه يك هزار ودويست وهشتاد مثقال است نيم من الا بيست وپنج مثقال وسه ربع مثقال است (فصل چهارم) در وقت وجوب فطره و آن مقارن غروب شب عيد است براى كسيكه داراى شرايط مذكوره باشد ووقت دادن آن موسع است از اول غروب تا زوال ظهر روز عيد براى كسيكه نماز عيد نخواند بخلاف كسيكه نماز عيد بخواند كه احوط آن است كه پيش از نماز بدهد هر چند اول وقت نماز كند وهر گاه ندهد تا وقت آن بگذرد ولى جدا كرده باشد از مال خود بقصد فطره بمستحق دهد واگر جدا هم نكرده باشد احوط بلكه اقوى عدم سقوط آن است بلكه بايد بقصد قربت بدون نيت قضاء و اداء بمستحق دهد (مسألة 1) جايز نيست كه فطره را پيش از وقت وجوب بدهد در شهر رمضان بنابر احوط چنانكه بي اشكال دادن آن پيش از رمضان جايز نيست بلى اگر پيش از وقت