باشد يا تخته يا زمين يا ديوار يا جامه يا بدن انسان پس هر گاه بر دست خود نوشت جايز نيست مس آن كند وقت وضو گرفتن بلكه واجب است كه آن را اول محو كند پس وضو بگيرد (مسألة 11) هر گاه از قران بقلم بيمداد بر كاغذ نوشت ظاهرا مس آن منعى نداشته باشد به جهت آنكه آن را خط نمىگويند بلى اگر بنويسد با چيزى كه اثرش بعد ظاهر مىشود ظاهر حرمت مس آن باشد مثل آنكه باب پياز بنويسد كه اثر آن ظاهر نمىشود مگر بعد از گرفتن روى آتش (مسألة 12) حرام نيست بر محدث مس شيشه يا كاغذى نازكى كه روى قرآن گذاشته شده كه خط از زير آن نمايان باشد و هم چنين آينه كه قرآن در آن منطبع باشد بلى اگر از طرف كاغذى مركب نشر كند به طرف ديگر جواز مس آن مشكل است خصوصا اگر به عكس نوشته باشد كه از طرف ديگر بقاعده خوانده شود (مسألة 13) در مس مسافت خاليه كه مثل خا يا عين مثلا بر آن احاطه كرده است اشكال است احوط ترك است (مسألة 14) در جواز نوشتن محدث آيه از قرآن را به انگشت خود بر زمين يا بر چيز ديگر مثل نوشتن با شيره بر روى نان مثلا اشكال است و بعيد نيست عدم حرمت به جهت آنكه خط يافت مىشود بعد از مس بعبارة اخرى در حال مس به انگشت خطى موجود نيست بلكه بان موجود مىشود و انگشت از آن مىگذرد و اما خط نوشتن به بدن محدث و اگر چه كاتب با وضو باشد ظاهر حرمت آن است خصوصا هر گاه اثر انخط باقى بماند (مسألة 15) حرمت مس مختص بمكلفين است پس منع كردن اطفال و ديوانگان از مس كلمات قرآن واجب نيست مگر آنكه مستلزم هتك قرآن باشد و احوط اين است كه سبب مس ايشان نشوند و هر گاه طفل مميز وضو گرفت اشكالى در مس آن نيست بنا بر اقوى از اين كه وضوى او صحيح و رافع حدث است مثل ساير عباداتش (مسألة 16) حرام نيست بر محدث مس غير خط از ورق قرآن حتى ما بين سطور و جلد و غلاف آن بلى كراهت دارد چنانچه آويزان نمودن و حمل نمودن آن بدون طهارت مكروه است (مسألة 17) ترجمه قرآن به هر زبانى كه باشد حكم قرآن ندارد پس باكى نيست به مس آن از براى محدث بلى فرقى نيست در اسم خداى تعالى به هر لغتى كه باشد (مسألة 18) جايز نيست چيز نجس را روى قرآن گذاشتن و اگر چه خشك باشد زيرا كه موجب هتك است و اما چيز منجس را پس ظاهر آنست كه باكى ندارد اگر خشك باشد پس جايز است براى شخصى كه با وضو است مس قرآن با دست متنجس و اگر چه بهتر