ثانيا بشويد بلى اگر در حين شستن متنجس ترشحى برخيزد و بچكد به محل طاهر از دست يا جامه واجب است شستن آن بنا بر نجاست غساله و هم چنين است هر گاه برسد بعد از آن كه جدا شد از محل به محل طاهر منفصل و فرق اين است كه متصل به محل نجس با او در حكم يك مغسول است به خلاف محل منفصل (مسألة 40) اگر لقمه از غذاى نجس در دهان گذارد وبجايد آنچه از آن در ميان دندانها مىماند نجس است و پاك مىشود بمضمضه كردن و اما اگر غذاى طاهرى در دهان باشد و از بين دندانها خون در ايد پس اگر بان غذا بر نخورد نجس نمىشود زيرا كه آب دهان به محض اتصال بان خون نجس نمىشود و اگر آن خون بان غذا بر خورد در نجس شدن آن اشكال است از جهت آنكه در باطن ملاقات با نجس كرده لكن احوط اجتناب از آن است به جهت آنكه قدر معلوم آنست كه نجاست در باطن نجس نمىكند آنچه را كه ملاقات مىكند از چيزهاى باطنى نه آن چيزى را كه از خارج داخل در باطن شده پس هر گاه در دماغ شخص نقطه از خون باشد نجس نمىكند باطن دماغ و نه رطوبت آن را به خلاف آنكه اگر انگشت خود را داخل در دماغ كند كه با آن خون ملاقات كند پس احوط در اينجا شستن انگشت است (مسألة 41) الات تطهير مثل دست و ظرفى كه چيز نجس در آن شسته مىشود بتبع پاك شدن آن چيز نجس پاك مىشوند پس حاجتى نيست بشستن انها على حده و در ظرف سه مرتبه شستن واجب نيست به خلاف آنكه اگر پيش از استعمال نجس بوده باشد كه در اين صورت واجب است سه مرتبه او را بشويند چنانچه گذشت (دوم) از مطهرات زمين است وان پاك مىكند ته قدم و كفش را به راه رفتن يا ماليدن بر آن به شرط زوال عين نجاست اگر داشته باشد و احوط اقتصار است بر نجاستى كه حاصل شده باشد از راه رفتن بر زمين نجس نه از خارج و كفايت مىكند مسماى راه رفتن يا ماليدن و اگر چه احوط راه رفتن به قدر پانزده ذراع است و در كفايت مجرد مماسه و گذاشتن بر زمين بدون راه رفتن و ماليدن اشكال است و هم چنين اشكال است در كفايت ماليدن خاك بر آن و فرق نيست در زمين ما بين اين كه خاك باشد يا ريگ يا سنگ اصلى بلكه ظاهر كفايت زمين مفروش به سنگ است بلكه مفروش به آجر و گچ و آهك نيز چنين است بلى مشكل است كفايت اندوده به قير و فرش كرده بتخته ونحو آن از آنچه از صدق زمين خارج باشد و اشكالى نيست در كفايت نكردن راه رفتن بر روى فرش و حصير وبوريا و بر زمين علف زارى كه علف و گياه