1. مقصود از ادلهء عامه، آن دليل شرعى است كه حكمى را به طور عمومى و صرف نظر از مورد خاص بيان فرمايد، چنان كه روايات صحيح، ذكر نام على (عليه السلام) را در همه جا مستحب دانسته است. اين دليل شرعى عموميت دارد و تا زمانى كه دليل قطعى ديگرى نداشته باشيم كه اذان را از اين حكم استثنا كرده باشد، شامل اذان نيز مى شود و بر اساس آن، آوردن نام حضرت على (عليه السلام) در اذان نيز مستحب خواهد بود. (ويراستار) 2. بزرگان اهل تسنن اجماع كرده اند بر اين كه كلام در بين اذان جايز است و آن را باطل نمى كند، چنان كه در " فتح البارى " آمده است: قول به جواز كلام در اذان از سخن " بخارى " فهميده مى شود و " ابن منذر " قول به جواز مطلق را از " عروه وعطا وحسن وقطاده و احمد " نقل مى كند. " نخعى " و " اوزاعى " نيز قائل به جواز هستند، گر چه آن را مكروه دانسته اند. ابن حنيفه و مالك وشافعى نيز قائل به جوازند، گرچه آن را خلاف اولى مى دانند. در اين بين تنها " ثورى " قائل به منع شده است.
ر. ك: فتح البارى، ابواب الاذان، باب الكلام في الاذان، ص 80. (ويراستار) 3. پايان فرمايش علامه شرف الدين. النص والاجتهاد، ص 207 و 208.

مفاتيح البحث: الإمام أمير المؤمنين علي بن ابي طالب عليهما السلام ⁽³⁾، الباطل، الإبطال ⁽¹⁾، الصّلاة ⁽¹⁾، كتاب فتح الباري ⁽²⁾، المنع ⁽¹⁾، الإستحباب ⁽¹⁾، الجواز ⁽³⁾، النوم ⁽²⁾