اثنى عشريه اطلاق نشده بود و امام زمان (عليه السلام) هم متولد نشده بود. چون آنها در زمان امام على النقى (عليه السلام) يا امام جواد (عليه السلام) يا امام حسن عسكري (عليه السلام) كتابهاى خودشان را مىنوشتند.
صاحب " جامع الاصول " از صحيح بخارى و مسلم از جابر بن سمره، روايت كرده است كه گفت: شنيدم از رسول خدا (صلى الله عليه وآله) كه گفت:
" بعد از من، دوازده امير خواهند بود. " پس كلمه اى گفت، نشنيدم آن را از پدرم پرسيدم كه چه گفت، گفت: فرمود:
" كه همه از قريشند " و به روايت ديگر فرمود:
" كه پيوسته امر مردم ماضى و جارى است، مادام كه دوازده امام والى ايشان باشند " و مسلم به سند ديگر روايت كرده است از جابر كه گفت: با پدرم رفتم به خدمت حضرت رسول (صلى الله عليه وآله و سلم) شنيدم كه مىگفت:
" كه پيوسته اين دين، عزيز و غالب و منيع و بلند مرتبه است تا دوازده خليفه و پدرم گفت كه فرمود:
" همه از قريشند " (21) و وجه دلالت اين احاديث بر خلافت ائمه اثنى عشر آنست كه از جميع فرق اسلام هيچ فرقه اى قائل بوجود اين عدد از خلفا ودوازده امام خصوصا كه همه از قريش باشند و به وجوب استمار خلافت تا خلق باقى باشند نيستند مگر فرقه اثنى عشريه از فرق شيعه. پس به همين احاديثي كه در جميع صحاح ايشان مكر وارد شده است مذهب ما ثابت شد و همه مذاهب ديگر باطل شد و از غرايب تعصبات مخالفان آن است كه بعضى از ايشان خواسته اند كه اين احاديث را موافق مذهب خود گردانيده و گفته اند: كه خلفاى اثنى عشريه سه خليفه اول و أمير المؤمنين (عليه السلام) و امام حسن (عليه السلام) و هفت ديگر