سؤال:
محققان علم پزشكى براى كشف داروها و روش هاى جديد درمان و يا كاهش هزينه درمان بيمارى هاى مختلف، اقدام به انجام آزمايش هايى بر روى بيماران به دور روش مىنمايند: 1 - دارو درمانى 2 - روش دارو نما (در اين روش مريض تصور مىكند موارد مصرفي كه پزشك به او مىدهد موجب بهبودى او مىشود و حال آن كه در واقع دارويى در كار نبوده و صرفا جهت بررسى تأثير تلقين به كار گرفته مىشود.) اين آزمايش ها كه بيشتر در مورد بيمارى هاى مهلك وصعب العلاج مانند سرطان، ايدز و... انجام مىشود در برخى موارد موجب آسيب ديدن يا تأخير در بهبودى بيماران مورد آزمايش مىگردد.
با عنايت به مطلب مذكور بفرماييد:
انجام چنين آزمايش هايى كه براى پيشرفت علم پزشكى انجام مىگيرد از نظر شرعى چه حكمى دارد؟
جواب:
(باسمه جلت اسمائه) چون مصلحت مهم ترى، از مفسده تأخير در بهبودى بيماران مورد آزمايش، مترتب بر اين امر است، چنين آزمايش هايى شرعا جائز، و مانعى ندارد.
و روى همين جهت فتوى داده ايم به جواز قطع عضو انسان چه زنده و چه مرده (با آن كه آن عمل في نفسه حرام است) به خاطر مصلحت مهم ترى مانند، بينا ساختن، و يا زنده نگاه داشتن انسانى ديگر.
البته به شرط اجازه او اگر زنده است، و يا وصيت او، يا اجازه ولى او اگر مرده است.
(تاريخ جواب استفتاء: 28 ربيع الثانى 1420)