از خوب بدهد بهتر است ولكن جايز نيست كه طلاى پست را قيمت كنند وقيمت آنرا از طلاى خوب كمتر دهند مثلا نيم دينار خوب كه بقيمت يكدينار بد باشد كافى نيست مگر در صورتيكه بافقير مصالحه كند بقيمتى در ذمه فقير وبدهد وزكوة واجب بر خود را عوض اين قيمة محسوب بر فقير بدارد كه مانعى ندارد چنانچه مانعى ندارد كه بجاى نيم دينار خوب كه بايد بدهد يك دينار پست بدهد (مسئلة 3) اگر دينار ودرهم مغشوش داشته باشد وخالص آن بقدر نصاب باشد زكوة آنرا بايد بدهد واگر شك كند كه آيا خالص آن بقدر نصاب است يا نه وچون تصفيه آن باعث ضرر است نتواند بفهمند زكوة آن واجب نيست واگر باعث ضرر نباشد آيا تصفيه آن واجب است يا نه اشكال است هر چند احوط است ولى عدم وجوب آن خالي از قوت نيست (مسئلة 4) زكوة نقدين خالص را نميتوان از مغشوش داد هر چند قيمت مغشوشيكه ميدهد معادل زكوة واجب بر او باشد مگر آنكه زيادتر بدهد كه خالص آن بقدر واجب باشد ياآنكه آنرا بعنوان قيمة زكوة بدهد اگر بيرزد (مسألة 5) اگر درهم يا دينار مغشوش كه خالص آن بقدر نصاب باشد داشته باشد جايز نيست زكوة آنرا از مغشوش بدهد مكر بد وطريقيكه در مسألة سابقه ذكر شد (مسئلة 6) اگر دراهم ودنانير دارد بحد نصاب وشك داشته باشد كه خالص است يا مغشوش اقوى عدم وجوب زكوة آن است هر چند احوط است (مسئلة 7) اگر بقدر نصاب دراهمى دارد كه خليط بطلا باشد يا آنكه دنانيرى بقدر نصاب دارد كه خليط بنقره باشد زكوة آنها واجب نيست مگر در صورتيكه بداند در فرض اول نقره آن بحد نصاب است ودر فرض ثاني بداند كه طلاى آن بحد نصاب است يا در هر كدام ازآنها بداند كه خليط آنها نيز بحد نصاب است كه بايد زكوة آنچه از طلا يا نقره كه بحد نصاب رسيده بدهد واگر نداند بايد تصفيه كند تا بفهمد وهر گاه از هر دو قسم پول دارد واجمالا بداند كه يا دينار آن زيادتر است يا دراهم آن ونتواند بفهمد كدام زياتر است بايد از هر دو بمقدار اكثر زكوة دهد مثلا كسيكه هزار مسكوك دارد ومردد باشد ميان آنكه چهار صد آن دينار وششصد آن درهم است وبين آنكه ششصد آن دينار وچهار صد آن درهم ونتواند بفهمد بايد زكوة ششصد دينار وششصد درهم بدهد واگر بمقدار زكوة ششصد دينار وچهار صدر درهم بدهد بعنوان قيمت زكوة آنچه در واقع بر او هست كافى است (مسئلة 8) هر گاه سيصد درهم مغشوشه داشته باشد وبداند كه خليط آن