وهم چنين در صورتيكه خاك به پيشاني چسبيده باشد كه احوط بر طرف كردن ان است از پيشاني پيش از سجده بلكه اقوى وجوب از اله ان است در صورتيكه صدق سجود بر زمين ونحو ان متوقف بر برداشتن ان باشد ولكن چسبيدن خاك كمى به پيشاني كه منافى صدق سجود نباشد ضرر ندارد ومباشرت شش موضع ديگر غير پيشانى بزمين معتبر نيست (مسألة 3) در كفين شرط است در حال احتيار باطن انها را بر زمين گذارد ودر حال ضرورت كافى است گذاردن پشت دست وبا عدم امكان ان نيز بسبب انكه كف دست او را بريده باشند يا نحو ان بايد آنچه اقرب بكف است بر زمين گذارد تا برسد بذراع يا ببازو الاقرب فالاقرب (مسألة 4) واجب نيست تمام كف بر زمين گذارده شود بلكه كفايت مىكند گذاردن مسماى ان ولو بانگشتان يا بعض انها بلى در حال اختيار گذاردن سر انگشتان كافى نيست چنانچه كافى نيست در حال اختيار انگشتان خود را بر روى كف جمع كند وبر زمين گذارد (مسألة 5) گذاردن دو زانو نيز بقدر مسمى كافى است وگذاردن تمام ان واجب نيست ومعتبر است ظاهر ان را بر زمين گذارد نه باطن ومراد از زانو محل اجتماع دو استخوان ساق وران است (مسألة 6) احوط در دو انگشت بزرگ پا گذاردن سر انهاست بر زمين نه ظاهر يا باطن انها وكسيكه سر ابهام او بريده شده باشد بقيه آن را بگذارد واگر چيزى از ان باقي نمانده باشد يا كوتاه شده باشد سر باقي انگشتان را بگذارد واگر همه انها را بريده باشند آنچه از قدمين باقي مانده بر زمين گذارد واولى واحوط ان است كه ملاحظه محل ابهام را از باقي مانده بنمايد (مسألة 7) احوط تكيه كردن بر هفت عضو است كه سنگيني بدن را بر انها قرار دهد اگر چه اقوى عدم وجوب زياده از مقدارى است كه صدق سجود كند ولازم نيست سنگيني خود را بر روى اعضاء سبعه مساوى اندازد ونه انكه ساير اعضاء مثل ذراع وباقي انگشتان پاها را با انها شريك نكند (مسألة 8) احوط ان است كه سجود را بهيئت معهوده بعمل اورد اگر چه اقوى كفايت گذاردن اعضاء سبعه است بر زمين بر هر هيئتى باشد ماداميكه صدق سجود محفوظ بماند مثل انكه سينه وشكم خود را بزمين بچسباند بلكه پاهاى خود را درازا كند نيز بلكه اگر چه تمام بدن را بر زمين بيندازد با گذاردن مواضع سبعه بر زمين وصدق سجود بر ان لكن گفته اند كه با اين فرض سجود صادق نيست بلكه بر رو خوابيدن محسوب است (مسألة 9) هر گاه پيشاني خود را بر جائي گذارد