وجايز نيست از قضا باداء ونه از نافله بفريضه ونه از فريضه بنافله مگر در مسألة ادراك جماعت و هم چنين جايز نيست عدول از فريضه بفريضه ديگرى كه ترتيب در بين انها نباشد وجايز است عدول از نماز اداء بقضاء بلكه مستحب است هنگاميكه وقت نماز اداء وسعت داشته باشد (مسألة 12) هر گاه شخص در اثناء نماز عصر اعتقاد كرد كه ظهر را نخوانده عدول بظهر كرد پس از آن ظاهر شد كه ظهر را خوانده بود ظاهر آنست كه جايز است ثانيا عدول بعصر كند لكن خالى از اشكال نيست واحوط آنست كه تمام كند واعاده نمايد (مسألة 13) مراد از عدول آنست كه نيت كند كه اين نمازيكه مشغول است بآن آن نماز سابق است بالنسبه بانچه از آن گذشته وانچه بعد مىآيد (مسألة 14) هر گاه از اول وقت گذشت مقدار بجا اورد نماز نسبت بحال نماز گذار دران وقت از جهة سفر وحضر وتيمم ووضو ومرض وصحت وامثال اينها پس حاصل شد براى شخص يكي از عذرهائيكه مانع است از تكليف بنماز مانند ديوانگي وحيض وبيهوشى واجب است بر او قضا بعد از زوال عذر وهر گاه انگذشت از اول وقت بمقدار نماز او واجب نيست قضا بر او واگر پيش از وقت دانست كه بعد از گذشتن مقدار نماز از اول وقت عذر براى او حادث مىشود واجب است مبادرة بنماز كند وبنابر نحه كه ذكر كرده ايم پس اگر تمام مقدمات نماز براى او حاصل شود در اول وقت كفايت مىكند گذشتن مقدار چهار ركعت از براى ظهر وهشت ركعت براى ظهر وعصر واز سفر كفايت مىكند مقدار دو ركعت براى ظهر وچهار ركعت براى ظهر وعصر وهكذا نسبت بمغرب وعشا واگر تمام مقدمات يا بعضى از آن حاصل نبود براى او بايد بگذرد از اول وقت مقدار بجا اوردن نماز وتحصيل مقدمات غير حاصله وبعضى از فقها فرمودند كه كافى است گذشتن مقدمات تحصيل طهارت وبجا اوردن نماز واگر چه مقدمات ديگر حاصل نباشد واقوى قول اول است واگر چه اين قول احوط است (مسألة 15) هر گاه عذريكه مانع از تكليف نماز بود در اخر وقت بر طرف شد پس اگر وقت بمقدار دو نماز باشد هر دو واجب است واگر بقدر يكى باشد همان را بجا اورد واگر بقدر يكركعة بيشتر نباشد نماز دوم واجب است واگر بعلاوه يك نماز بقدر يكركعة ديگر وقت باشد هر دو واجب است مثل انكه در حضر مقدار پنج ركعت ودر سفر مقدار سه ركعت بغروب باشد ودر حضر مقدار پنج ركعت ودر سفر چهار ركعت بنصف شب باشد واگر صاحب وقت يك نماز باشد مثل نماز