خمر، طهارت ظرف او است، هر چند مكرر در آن خمر گرفته باشند. پس در اينجا هم عصير پاك مىشود و هم خمره به تبعيت پاك مىشود و بر اين وارد مىآيد كه اطلاق منصرف به افراد شايعه احكام مىشود، و اين از احكام شايعه نيست و به هر حال احتياط، اجتناب است، بلكه در صورت اولى نيز اجتناب است. (1) 112 - سؤال: نيت وضو را در وقت دست شستن بكند بهتر است يا نزد رو شستن؟
جواب: آنچه از اكثر علما نقل شده، اين است كه جايز است نيت را مقدم دارد بر شستن دستها و وقت آن تنگ مىشود در نزد شستن رو، و بعضى در اين اشكال كرده‌اند، از جهت آن كه شستن دستها داخل اجزاى وضو نيست، بلكه مستحب خارج از وضو است، مثل مسواك كردن قبل از وضو، و بسم الله گفتن، و حق اين است كه اگر ما نيت را عبارت از گذرانيدن معانى در خاطر بگيريم، يعنى قصد به فعل معين به جهت رفع حدث و استباحه صلوة، مثلا تقربا الى الله، پس محل آن نزد شستن رو، خواهد بود، به جهت آنكه آن اول فعل است و بايد نيت مقارن فعل باشد و شستن دستها اول وضو نيست، چنان كه اقامه نماز و شش تكبير سنت قبل از آن، هر گاه تكبيرة الاحرام را در آخر قرار بدهد و هرگاه نيت را عبارت از داعى بگيريم و گذرانيدن در دل را ضرور ندانيم، چنان كه حق و تحقيق هم، اين است، پس ديگر اشكال نيست. همين كه باعث بر فعل و نشستن او در محل وضو ساختن، همان فرمانبردارى خداست (و مىداند كه الحال از او خواسته كه وضو بسازد به جهت نماز چون حدث از او صادر شود. و مىداند كه افعال واجبه و مستحبه كدام است و مستحبات داخل در وضو كدام است و مستحبات خارج كدام است) همين نيت است، هرگاه نه قبل از دست شستن به خاطر بگذراند و نه قبل از رو شستن باز وضوى او صحيح است و داعى در شستن دستها، در اين صورت بجا آوردن مستحب قبل از وضو است و داعى او بر شستن رو، بجا آوردن اول واجبات وضو است و داعى او بر تخليل كردن مو، بجا آوردن مستحب داخل