وقال: هما ريحانتاى أحب من * احبهما فاصد فهما الحب تسعد - على پيوسته روزه داشت و به ياد خدايش بود. قائم به حق بود و همواره در حال عبادت به سر مىبرد.
- او به بهره خويش از اين دنيا قناعت مىكرد و آنگاه كه مال دنيا به سويش سرازير مىشد از آن احتراز مىجست.
- على دنيا را سه طلاقه كرده بود و هرگاه مىديد كه دنيا به سوى او مىآيد، ندا مىكرد كه: اى دنيا (از على) دور شو.
- من در روز قيامت آنگاه كه تنها شوم، به سرورانم حسنين و همچنين به جد آن دو بزرگوار توسل مىجويم.
- حسنين نور چشمان رسول خدا و سروران جوانان فردوس جاودانه‌اند.
- پيامبر (ص) مىفرمود: " حسن و حسين رياحين زندگانى من هستند، من كسى كه اين دو را دوست بدارد دوست دارم ". لذا حب و دوستى آنان را بپذيريد تا به سعادت نائل گرديد.
ولادت امير المؤمنين على عليه السلام سى سال پس از عام الفيل در روز 13 رجب، فاطمه بنت اسد على بن ابى طالب (ع) را در درون كعبه به دنيا آورد. تاريخ چنين فضيلتى را براى احدى به جز امير المؤمنين (ع) ثبت ننموده است. ولادت على در خانه خدا از جمله مطالبى است كه عامه (1) و خاصه (2) بر آن اتفاق نظر دارند. حفاظ عامه نقل نموده‌اند " هنگامى كه امير المؤمنين على عليه السلام در خانه خدا به دنيا آمد، ابوطالب وارد كعبه شد و گفت:
يا رب هذا الغسق الدجى * والقمر المنبلج المضى بين لنا من امرك الخفى * ماذا ترى في اسم ذا الصبى - اى پروردگار اين تاريكى ظلمانى، و اى آفريننده ماه نورانى و تابان!
* (هامش) * (1) مستدرك الصحيحين ج 3 / 483، مروج الذهب ج 2 / 2، تذكرة خواص الأمة ص 13، الفصول المهمة ص 12، محاضرة الأوائل ص 79، مطالب السؤول ص 11، و ديگر مصادر اهل تسنن.
(2) مناقب ابن شهر آشوب ج 1 / 359، ج 2 / 50، كنز الفوائد ص 115.... (*)