چكيده انديشه‌ها (فارسي) - الدكتور محمد التيجاني

كسالت برمىخيزند و در برابر مردم ريا مىكنند و (نشانه ديگرشان اين است كه) خدا را جز اندك ياد نمىكنند ".
6 - * (وإذ يقول المنافقون والذين في قلوبهم مرض ما وعدنا الله ورسوله إلا غرورا) * (1).
يعنى: " آن هنگام كه منافقين و كسانى كه در دلهاشان مرض بود گفتند: خدا و رسولش به ما وعده اى جز فريب ندادند ".
و آيات ديگرى كه مجال بازگويى آنها نيست (2).
اهل سنت در پاسخ به اين اشكال مىگويند:
- اولا در صحابى بودن اشخاص ايمان او را نيز شرط مىدانيم يعنى " صحابى كسى است كه به حال ايمان پيامبر (صلى الله عليه وآله) را ديده باشد ".
- و ثانيا منافقان حسابشان جداست و از صحابه نيستند.
اما وقتى دقيقتر مو شكافى كنيم در مىيابيم كه:
اولا - همه آنان كه با پيامبر همراه و همنشين بودند شهادتين را گفته بودند.
پيامبر (صلى الله عليه وآله) هم آن ايمان ظاهرى را پذيرفته بود و مىفرمود:

(1) سوره احزاب، آيه 12.
(2) نگاه كنيد به: سوره توبه آيات 75 و 76، سوره نساء، آيات 60 و 61 و 62، سوره منافقون، آيه 4، سوره احزاب، آيات 18 و 19، سوره محمد، آيات 16 و 30، و سوره فتح آيه 11.

(٧٣)