و صالحان دارد، مثلا خطاب به پيامبر (صلى الله عليه وآله) مىفرمايد:
- * (وإن حكمت فاحكم بينهم بالقسط) * (1).
يعنى: " اگر حكم كردى، پس ميانشان با عدالت حكم نما ".
بنابراين انبيا و جانشينان آنها حاكميت اجرائى دارند.
وهابيون نيز شعارشان اين است كه:
- * (قل إنما أدعوا ربى ولا أشرك به أحدا) * (2).
يعنى: " بگو كه من تنها پروردگارم را مىخوانم و كسى را شريك او قرار نمىدهم ".
بنابراين توسل جستن به خداوند متعال توسط پيامبر و ائمه (عليهم السلام) را تحريم مىكنند و آن را شرك مىدانند، غافل از اينكه توسل كننده به آنها اعتقادش اين نيست كه آن حضرات نفع يا ضرر مىرسانند، همچنان كه مشركين چنين اعتقادى درباره خدايان خويش داشتند، بلكه معتقدند همه چيز در دست خداست، او يكى است و شريكى ندارد، ما از اولياى او - كه آبرومندان درگاهش هستند - تقاضا مىكنيم كه براى ما نزد خدا دعا كنند و از او چيز بخواهند، پس چقدر فاصله است ميان شرك وتوسل؟ و چقدر وحدت است ميان خوارج و وهابيت؟
خوارج گفتند: " داورى جز براى خدا نيست ".