رسول خدا صلى الله عليه و سلم در حالى كه بر پيشانى و بينى اش اثر گل مانده بود، از نمازى كه با مردم گزارده بود.
از اينجاست كه " عايشه " مى گويد:
ما رأيته يتقى على الأرض بشئ قط، (1) هيچ گاه پيامبر صلى الله عليه و سلم را نديدم كه چيزى بين خود و زمين حائل قرار دهد. (2) و اما آنچه كه در ذيل آن آمده است كه يك دفعه در يك روز بارانى براى حضرت فرش پوستى انداختيم كه نماز بگزارد، قطعا بايد حمل بر چيزى مثل حالت اضطرار شود كه با روايات سابق تنافى نداشته باشد. چطور ممكن است بر همه چيز سجده جايز باشد و در عين حال، زمين در روايات متعدد مخصوص به ذكر شود؟
روايات متعددى وجود دارد كه مى گويد در سجده بايد بينى بر زمين نهاده شود، تمام اين روايات ويژگى گذاشتن پيشانى بر زمين را نيز در سجده بيان مى كند، خصوصا آن رواياتى كه مى گويد بايد بينى بر خصوص چيزى گذاشته شود كه پيشانى در هنگام سجده بر آن گذاشته مى شود، مثل روايت " ابن عباس " از رسول اكرم (صلى الله عليه وآله):
لا صلاة لمن لا يمس أنفه الأرض ما يمس الجبين، (3)