گفته (صفحه 238 چاپ مصر به سال 1345 هجرى قمرى) كان في ابتداء امره ينوب عن النقيب عز الدين المرتضى القمى نقيب بلاد العجمي كلها، ومنه استفاد قوانين الرياسة وكان عز الدين النقيب من اماجد العالم وعظماء السادات.
فلما قتل النقيب عز الدين، قتله علاء الدين خوارزمشاه، هرب ولده النقيب شرف الدين محمد، و قصد مدينة السلام مستجيرا بالخليفة الناصر وصحبته نائبه نصير الدين بن المهدى.
راوندى در " راحة الصدور " گفته (صفحه 377 - 378) عراقيان با مؤيد الدين نيز نساختند، و بر وى عصيان كردند، و به شهر رى در حصار شدند و جنگ مىبود، روافضه عليهم اللعنة و عز الدين نقيب كه سر و سالار رافضيان بود محلهاى ايشان را دروازه ها بگشود، و لشگر بغداد در رى رفتند، و بيشتر لشگريان را بغارتيدند، و آن بى رخصى را در بلاد اسلام كس نكرده بود كه بر خون و مال مسلمانان هيچ ابقاء نكنند.
در " تجارب السلف " ضمن ترجمه حال سيد نصير الدين بن مهدى (صفحه 333) مذكور است.
و در عجم سيدى بزرگوار بود، و از قم با حشمتى ظاهر و رياستى زاهر او را عز الدين المرتضى گفتندى، و نقابت بلاد عجم داشت، و نصير الدين بن مهدى نيابت او مىكرد، و چون وزير ابن القصاب پيشتر عراق عجم را بگرفت، سلطان علاء الدين تكش عز الدين را به مواطئه و موافقت او متهم كرد، و چون به عراق آمد، وزير وفات يافته بود، سيد عز الدين را بگرفت و بفرمود بر صورت ذبحش (كذا بكشتند، و پسر او شرف الدين محمد به بغداد گريخت، و نصير الدين بن مهدى با او بود (تا آنكه گفته) ناصر (يعنى ناصر خليفه) او را از مقربان خود گردانيد و عمل نخستين نقابب طالبيان فرمود.
نگارنده گويد اين واقعه تاريخى در سال پانصد و نود و دوم هجرى بوده است چنان كه ابن الاثير در " كامل التواريخ " ضمن ذكر