ولى عصر عجل الله تعالى فرجه اين است (صفحه 2 مجالس).
بعد از استخاره و استعداد و استفاضه از باطن فيض مواطن حضرت امير المؤمنين عليه السلام به ترتيب اين بزم عزم جزم كرد، و آن را " به مجالس المؤمنين " موسوم نمود، وجهت اعتلاى قدر و مزيد اعتناى ناظران منشرح الصدر صدر مجلس بزم را مزين ساخت بنام نامى حجت پروردگار و امام روزگار قطب عوالم هدايت خاتم مقيده ولايت خلفية الرحمن محمد بن الحسن المهدى صلى الله عليه وعلى آبائه المبشرين بخروجه وظهوره، وملا المشارق والمغارب من نور عدله وتجلى حضوره.
و نص عبارت شيخ عبد الجليل در نقض نسبت به اين مطلب اين است (صفحه 3).
ديباچه كتاب بايد كه به اسم امام روزگار خاتم الابرار مهدى بن الحسن العسكري عليه وعلى آبائه السلام باشد، كه وجود عالم را حوالت به بقاى اوست، و نقل و شرح منتظر حضور و لقاى او و آيه " وعد الله الذين آمنوا وعملوا الصالحات " وخبر " لو لم يبق من الدنيا " بر صحت عصمت و اثبات امامت او گواه، زين الله الدين و الاسلام بخروجه وظهوره وملا المشارق والمغارب من نوره.
بر متأمل در اين دو عبارت پوشيده نيست، كه كلام قاضى مأخوذ از كلام صاحب نقض است، علاوه بر تبعيت و تقليد در اصل مطلب از كلمات و الفاظ نيز استفاده و اقتباس شده است، و نظير اين امر در سائر تأليفات قاضى نيز از قبيل " احقاق الحق " و " مصائب النواصب " قليلا واقع شده است، فراجع ان شئت.
ليكن پوشيده نماناد كه قاضى رضوان الله عليه حق شيخ عبد الجليل را چنان كه شايد و بايد ادا كرده است، و به استفاده خود از اين كتاب وى صريحا اعتراف كرده، وبحق سبقت او و نفاست تحقيقات وى مكرر در مكرر تصريح نموده است، پس اگر در كتاب شريف و اثر تاريخى منيف خود مجالس المؤمنين كه آثار بسيار گرانبها، و تحقيقات