رغبت بجماع نمىتواند بر ترك جماع تا چهار ماه صبر كند كه بر فرض ترك آن در معصيت واقع مىشود احوط آنستكه پيش از چهار ماه با او نزديكى كند يا طلاقش دهد (مسألة 9) اگر چهار ماه بگذرد وبا او نزديكى نكند بسبب مانعى مثل حيض يا عصيانا قضاء آن واجب نيست بلى احوط آن است كه زن را بطورى رضا كند زيرا كه ظاهر آن است كه اين مطلب حق زن باشد كه بر او تقويت كرده وبايد ميان دو وطي زيادتر از چهار ماه نباشد پس اگر مثلا در ماه اول با او جماع كند وماه دويم نيز نزديكى كند از وقت جماع دويم بايد حساب كند واز آنوقت زياده از چهار ماه تعويق نيندازد از زمان انقضاى چهار ماه وطى اول پس جايز نيست تاخير آن تا ماه هشتم (مسألة 10) جماع كردن با زوجه كه نه سال او تمام نشده باشد حرام است بلكه ظاهر آن است كه وطي مملوكه نيز پيش از نه سال حرام باشد (باب دهم در احكام عقد) (مسألة 1) بدانكه در نكاح معتبر است عقد بستن بايجاب وقبول لفظى وكفايت نمىكند كه با هم رضا شوند بدون عقد ونه ايجاب وقبول فعلي وبايد ايجاب بلفظ نكاح يا تزويج باشد بنابر احوط پس در عقد دائم بلفظ متعه كافى نيست اگر چه دور نيست كفايت آن در صورتيكه مشتمل باشد وبر قرينه كه دلالت كند بر آنكه مقصود نكاح دائمى است وشرط است در عقد كه بلفظ عربي اداء كنند بر فرض امكان ولو بانكه ديگرى را وكيل كند بنابر احوط واگر ممكنش نباشد كه خودش بعربي ادا كند وتوكيل ديگرى هم ممكن نباشد جايز است بهر زباني باشد اكتفا كند در صورتيكه ترجمه لفظ نكاح يا تزويج باشد ومعتبر است كه بلفظ ماضى عقد كند بنابر احوط اگر چه اقوى اكتفاء بلفظ مستقبل وجمله خبريه است مثل آنكه بگويد ازوجك نفسى يا آنكه بگويد انا مزوجك فلانه چنانچه احوط تقديم ايجاب است بر قبول هر چند اقوى جواز عكس آن است چنانكه احوط آنستكه ايجاب از جانب زوجه وقبول از جانب زوج باشد واقوى جواز عكس آن است واحوط آن است كه در قبول لفظ قبلت بگويد ودور نيست كفايت لفظ رضيت ودر قبول لازم نيست ذكر متعلقات يا آنكه بگويد قبلت النكاح لنفسى يا لموكلي بالمهر المعلوم بلكه كافى است گفتن مجرد قبلت بلكه در قبول اقوى كفايت امر است بانكه مثلا به پدر زن بگويد زوجنى فلانه وپدر زن در جواب او