بعد از ظهر بوطن يا محل اقامه برسد بايد نماز تمام بخواند با انكه مفطر است (مسألة 3) كسيكه در ماه رمضان سفر كند جايز نيست افطار نمايد مگر بعد از رسيدن بحد ترخص واگر پيش از ان افطار كند گناه كرده وقضاء وكفاره بر او واجب است (مسألة 4) در رمضان سفر كردن هر چند بقصد فرار از روزه باشد جايز است بخلاف روزه هاى واجب معين غير از رمضان كه سفر كردن در ان جايز نيست بنابر اقوى مگر با ضرورت چنانچه اگر مسافر باشد واجب است با امكان قصد اقامه كند تا بتواند روزه بگيرد (مسألة 5) ظاهر ان است كه سفر كردن در ماه رمضان پيش از گذشتن بيست وسه روز از ان مكروه باشد مگر براى حج يا عمره يا براى ماليكه از تلف ان بترسد يا براى برادريكه بترسد اگر سفر نكند هلاك شود (مسألة 6) كسيكه در ماه رمضان بر او افطار جايز باشد مكروه است بر او در روز پر خوردن وپر اشاميدن وجماع كردن بلكه احوط ترك جماع است هر چند اقوى جواز ان است (فصل سيم) بدان كه در ماه رمضان چند كس هستند كه جايز است افطار كنند بلكه براى بعض انها افطار واجب است (اول ودويم) مرد پير وزن پير در صورتيكه روزه بر انها متعذر يا حرج ومشقت دارد جايز است افطار كنند ولى در صورت مشقت بلكه در صورت تعذر نيز واجب است بدل هر روزى مدى از طعام كفاره دهند واحوط دو مد است ودادن گندم بهتر است واگر بعد از ان بتوانند قضاء روزه واجب است بنابر اقوى (سيم) كسيكه درد عطش داشته باشد بايد افطار كند چه از تحمل عطش عاجز باشد يا بر او شاق باشد وواجب است كه بدل هر روزى يك مد صدقه دهد واحوط دو مد است چه اميد زوال ان مرض داشته باشد يا نه واگر متمكن شود احوط بلكه اقوى وجوب قضاء ان است چنانچه احوط ان است كه مقدار ضرورت اب بياشامد (چهارم) ابستنى كه وضع حمل او نزديك باشد وروزه بر او يا بر حمل او مضر باشد كه بايد افطار كند واز مال خود بدل هر روزى يك مد يا دو مد صدقه دهد وبعد از ان روزه را قضا كند (پنجم) زن شير دهنده كه شير او كم باشد وروزه باو يا بطفل او ضرر رساند كه جايز است افطار نمايد چه ان طفل از خودش باشد يا از ديگرى وبقصد تبرع يا با اجرت شيرش دهد وبايد از مال خود بدل هر روزى يك مد يا دو مد تصدق كند وبعد از ان روزه را قضا نمايد واحوط بلكه اقوى اقتصار بر صورتى است كه ديگرى نباشد كه انطفل را شير دهد